تست مى كنيم اِهم اِهم ... فووووت!

خب وقتى قرار باشد از عشق ننويسم از چى مى نويسم؟ مثلا شكم گنده ى پسرك. بد كه نيست. شكم بچه ى خودم است. حق دارم در موردش بنويسم. اينكه هنوز تن تپل را ولو مى كند روى پاهايم و من اجازه دارم شكم چاق و نرمش را نوازش كنم. مامان كه از استانبول برگردد به خاطر اين چاقيش متلكها بارم خواهد كرد. قربه الى الله! 

اين روزها دوباره كارمند كوچولو شده ام. از اين هم مى توانم بنويسم. صبح به صبح كارت مى زنم. پشت ميز نسكافه ام را سر مى كشم و وقتى كسى به خط مستقيمم زنگ مى زند ذوق مى كنم. بى جنبه هستم. سى و هفت سال و ده ماهه از تهران. مثلا بعد از دوازده سال كه از فارغ التحصيليم مى گذرد هنوز از شنيدن عنوان "خانم مهندس" ذوق مى كنم.

ها، يادم آمد ماشين را بردم نمايندگى براى سرويس . با آن چسبهاى قرمز كه زده بودم به داشبورد. گفتم قفلش شكسته. گفتند شامل گارانتى مى شود. ولى روغن و فيلتر و كوفت و زهرمارش را بايد خودت پولش را بدهى. گفتم خب! بعد چهار تا قطعه هم گفتند بايد بخرى به عبارتى ٦٠-٧٠ تومن اضافه تر كردند توى پاچه ام. گفتم خب. آن هم خب. هنوز زنگ نزده اند بروم بگيرمش. ماشين را مى گويم، زن نمى خواهم.

يك چيز ديگر هم بنويسم و بروم. دارد حرفهايش را به من نمى زند، فلانى. اعصاب ندارد. كلافه است. مى چرخد براى خودش. با من سكوت است و "لطفا ظرفها را نشور. " قسمت "ظرفها را نشور"ش خوب است لطفا زمانش را بيشتر كنيد. ولى من كلمه لازم دارم. نه به خاطر ترسم از سكوت. به خدا هنوز آنقدر سرم پر از كلمه است كه به سكوت مثل يك گنج نگاه كنم. فقط اينكه وقتى مى دانم كسى، كه دوستش دارم - يك دوست داشتن ساده است، لطفا با عشق اشتباه نشود. با سپاس از خانواده رجبى - به هم ريخته است و دارد مى پيچد توى خودش خب   يك جوريم مى شود. بعد همه نگفته هام - و نشنيده هام- را مى ريزم توى آشپزيم. براى همين اين روزها مدام دارم آشپزى مى كنم.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more