يخ موجود نمى باشد!

خودم را سپرده ام به رنگها. سرخابى. ارغوانى. زرد. زردِ خيلى زرد. خانه ام در آرامش شبانه اش خميازه مى كشد. من ايستاده ام و زل زده ام به شب. چنان نگاهش مى كنم كه اگر رازى را توى دلش پنهان كرده باشد به چه چه بيفتد. نمى افتد. مادر مى پرسد:" ناراحت نشدى؟" چرا بايد از عبور ناراحت بشوم؟ ما عبور كرده ايم. آسان نبود اما ممكن بود. يك وقتهايى هم عبور ممكن نيست. انگار كن كه رسيده باشى به يك كوچه بن بست. من فكر مى كنم زندگى هنوز با من سر شوخى دارد وقتى كوچه هايم را بن بست نمى كند.حتى زندگى خوابهايم را آشفته نمى كند. نكند لطفا. من و اين جزيره ى سرگردان بسمان است. گيرم كه ايستاده باشم جايى كه زير پايم پرتگاه است و روبرويم طوفان و هنوز مى توانم زل بزنم به چشمهاى شب كه "بگو" و شب، امشب، الكن است. گنجشكهايم، خسته و خوابزده توى سرم مى چرخند. مثل گيجى اين روز طولانى، حس مبهمى راهش را باز مى كند تا من. شب، شب بى پايان، خوابم را آشفته نمى كند. نكند. ايستاده ام روبروى شب. كاش مست بودم. كاش خيلى خيلى خيلى مست بودم امشب.  از زور اين همه ننوشتن  نوك انگشتهايم مى سوزد. 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more