«درخت کوچک من

به باد عاشق بود

به باد بی‌سامان

کجاست خانه‌ی باد؟

کجاست خانه‌ی باد؟»

-        فروغ


یک. روز بعد از بتن‌ریزی در کارگاه ما باران می‌بارد. از کنار چاله‌های کوچک آب عبور می‌کنم. تصویر دامنم آب را آبی‌تر می‌کند. دامن تا روی کفشم می‌رسد. آنقدر بلند است که به زمین می‌کشد. با این همه دامن پوشیدن به نوعی مرا از محیطم جدا می‌کند. انگار می‌شوم من. همین برای من کافی است.

دو. فقط کسی که درخت کوچکش به باد بی‌سامان عاشق باشد می‌تواند این جمله را بفهمد. آن افسون بین عشق و بی سامانی و آن افسوس اول شعر.

سه. شادی اشک شد و از چشمهایم چکید. فکر کردم چقدر بیم زوال در من عمیق است که توهمی می‌تواند اینطور اسیرم کند. بعد شادی بشود اشک. چند بار در زندگیم از شادی اشک ریخته‌ام. 2 یا شاید 3 بار.

چهار. ده دقیقه دیر رسیدم و بعد مجبور شدم تند تند حرف بزنم. دکتر تکیه داده بود عقب. پا روی پا انداخته بود. آخر جلسه گفت همینطور که هستی، داری زندگیت را می‌کنی. زیاد نمی‌شود جنبه‌های مختلف تو را به هم ریخت. برای اینکه همه‌اش به هم متصل است. یک طرفش را که دست بزنم تمام سیستمت می‌ریزد به هم. برو زندگیت را بکن. خیلی دلت خواست بدانی که چرا اینقدر بار زیادی روی همه چیز می‌گذاری باید بروی شخصیت شناسی. حوصله ندارم بروم شخصیت‌‎شناسی. اگر شخصیتم دوست دارد مرا بشناسد بیاید با هم بیشتر معاشرت کنیم.

پنج. ترکیب مضحک ژنها هر کدام از ما را پدید آورده. ترکیبهایی که نه یونیک هستند و نه یک باره. همه تکراری هستیم خدا را شکر.

شش. قرص کوچک است و صورتی. من باید یک چهارمش را بخورم. وقتی از وسط نصفش می‌کنم خرد می‌شود. چیزی که فکر می‌کنم یک چهارم است می‌خورم و 8 ساعت پشت سر هم می‌خوابم. تلقین است شاید.

هفت. دخترها می‌گویند آبی به من می‌آید. سرعت عبور زمان انگار زیادتر شده است. عکسهای یک سال پیش با دو سال و سه سال پیش متفاوت شده‌اند. رد عبور زمان می‌نشیند گوشه چشمهایم. کنار گونه‌هایم. پسرم کنارم قد می‌کشد و هر روز کمی بلندتر است. هر روز کمی بزرگتر...

هشت. سپینود می‌گفت تابستان زمان داستان نوشتن نیست. کاش بود. این جمله ایهام ندارد. کاش سپینود اینجا بود. کاش تابستان زمان داستان نوشتن بود.

 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more