سوپ اسفناج


سوپ اسفناج از آن غذاییست که مثل شعر می‌ماند. لابد به خاطر رنگش است. رنگ سبز روشنی که آدم را یاد چمنزار می‌اندازد. یاد دویدن. یاد تماشای برگها حتی. دیروز عصر که دخترها آمدند سوپ را کشیدم توی کاسه‌های کوچک و خودم نشستم روی پیشخوان. برای اینکه کنار پیشخوانم دو تا صندلی بیشتر ندارم. دخترها کنارم روی صندلیها نشسته بودند. سوپ می‌خوردیم. من به آن روزی فکر کردم که مریم با پای شکسته آمده بود خانه‌ی من و نشسته بود همین جایی که من نشسته‌ام. چرخیده بود سمت ویترین و کارت کوچک از ویترین درآورده بود و خوانده بود. بعد مرا مجبور کرده بود قصه‌ی کارت را تعریف کنم: «یکی بود یکی نبود. یک روز تمام قصه‌های برباد رفته‌ی جوانی ما برگشتند و تصمیم گرفتند ما را زندگی کنند. ما کنار تصمیمشان قد کشیدیم. درست همان وقتی که فکر می‌کردیم دیگر قد نمی‌کشیم و بزرگ نمی‌شویم. دوباره قد کشیدیم...»

حالا چند سال از آن روز گذشته. کارت را خیلی وقت است گذشته‌ام لای یکی از کتابها. در ویترین شیشه‌ای حالا، مجسمه زن و مردی سرامیکی همدیگر را در آغوش گرفته اند. به جای مریم، من روی پیشخوان نشسته‌ام. پایم هم نشکسته. پیراهن مشکی با خالهای سفید پوشیده‌ام که عید از استانبول خریدم. پیراهن به تنم گشاد است. لاغر شده‌ام. سوپ اسفناجم حرف ندارد. مریم نشسته روی یکی از صندلیها. بی‌تا روی دومی. کاش یکی از ما عکس می‌گرفت، در همین طبیعیترین و زنانه ترین وقت ممکن‌مان. در آن وقتی که عصر شنبه‌ی آذرماه است.

بیرون پنجره، آسمان شب سیاه است. در خانه‌ام اما همیشه رنگ ارغوانی است که حرف اول را می‌زند. من یاد گرفته‌ام سوپ اسفناج بپزم. سوپم سبز خوشرنگی می‌شود و از همه سوپ اسفناجهایی که تا به حال خورده‌ام، خوشمزه‌تر است. زن و مرد مجسمه‌ام پشت سرم محکم به هم چسبیده‌اند. مجسمه را از رشت خریدم. از آن کتاب فروشی زیبایی که دوستش دارم. گذاشتمش توی کوله‌ام و تمام راه از ذوق داشتنش دلم لرزید. مریم و بی‌تا سوپ اسفناجم را دوست داشتند. من در این لحظه که روی پیشخوان آشپزخانه‌ام کنار دوستانم نشسته‌ام و دامن خال خالی پیراهن روی زانوهایم را گرفته ، بسیار بسیار خوشبختم. در همین لحظه‌ی ساده و کوچک خانگی.

 

 

طرز تهیه سوپ اسفناج:‌

یک پیاز متوسط را درشت خرد کنید و تفت بدهید. دو سیب زمینی متوسط را درشت خرد کنید و به پیازها اضافه کنید. کمی که تفت دادید یک لیوان آب مرغ یا قلم اضافه کنید. ( من نداشتم. یک لیوان آب به علاوه یک عدد قرص عصاره مرغ اضافه کردم.) در قابلمه را ببندید و بگذارید کمی بپزد. ( حدود 20 دقیقه) بعد حدود نیم کیلو اسفناج اضافه کنید. ( اسفناج پاک شده با ساقه های کوتاه) همزمان با اضافه کردن اسفناج یک لیوان هم شیر اضافه کنید. بعد از اضافه کردن شیر در قابلمه را نبندید برای اینکه سوپ سر می رود. ده دقیقه دیگر به سوپ زمان بدهید که بپزد. بعد تمام مخلوط را در بلندر بریزید که مایع سبز تیره نصیبتان شود. سوپ را به قابلمه برگردانید. فلفل اضافه کنید و یک بسته کوچک خامه. ( من یک بسته از این خامه‌های مربعی کوچک پاک اضافه کردم.) کمی لیمو ترش بزنید و سرو کنید. 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more