سال راه راه 2010

توی قصه های عشقی نوجوانی ما آدمها فقط یک بار عاشق می شدند. بعد خاطره آن عشق ابدی را همه اش با خودشان یدک می کشیدند. اول تا آخر قصه هی آه بود و ناله، اگر به هم نرسیده بودند. بعد بیست سال هم بالاخره قهرمانهای داستان "پنجره"*وار و عنکبوتی به هم می رسیدند و ماجرا ختم به خیر می شد.

دنیای واقعی از این لوس بازیها نداشت. این را البته بعدها فهمیدم. اولین باری که جدی جدی عاشق شدم و مثل بیشتر اولین عشقها خوردم تو دیوار، خیلی ملایم می خواستم خودکشی کنم. می گویم ملایم چون از فکر خودکشی فراتر نرفت. آن هم در اوج ناراحتیها. بعد یکی از عمده ترین غصه هایم این بود که عشق اول و آخر زندگیم ناکام بود و از این چیزها. خوب کله ام پر بود از مزخرفات کتابهایی که آن وقتها تنها تجربه عشقی قابل تجسس دور و برمان بود.

بعدتر من دوباره عاشق شدم. البته این را برای روح نوجوانیم که شاید این طرفها پرسه بزند نوشتم. نوجوانهای امروز عاقلتر از آن وقتهای ما هستند ... عاقلترهای از آن وقتهای منی که در آن سالها، " سال سیاه دو هزار" داریوش را که می شنیدم زار زار برای 24 سالگیم گریه می کردم، این هم روی تمام چیزهای مسخره آن سالهای ما... حالا من 33 ساله ام. هنوز عشق هست. زندگی هست و تازه آدم یاد می گیرد که زندگی یعنی چه! بله 15 سالگی ... چی خیال کرده ای؟


*پنجره : نام کتابی از خانم فهیمه رحیمی که در زمان دبیرستان ما به شدت مد بود

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more