هيس...من يك راز هستم. نگهم داريد.

يك - آدمهايتان را تنها نگذاريد. تنهايى روح آدم را وحشى مى كند. بعد ياد مى گيرند بدون تو زندگى كنند. بر كه مى گردى مى بينى مانده اى پشت يك در بزرگ سفيد و هيچ كس در نمى زند. 
***
دو - ظرفيت آدميزاد براى تحمل فشار محدود است. له شدن هم ظرفيت مى خواهد. حكايت آن شامپانزه اى كه وقتى كف قفسش زيادى داغ شد، بچه را گذاشت كف زمين و ايستاد روش. مى بينى كه عشق را سر چهارراه كشان كشان مى برند تا لب جوب سرش را گوش تا گوش ببرند. همان عشقِ عزيزِ هميشگى. كف اين قفس داغ شده و داروين توى قبرش از غرور باد كرده، پدّ سگ!
***
سه - اينجا يك پرنده ى ديوانه دارد مى خواند. دوستش ندارم. آواز خواندن پرنده يعنى اميد. يعنى صبح و گور پدر صبح. در من شب شده و من بايد ياد بگيرمش. دوباره ياد بگيرم با شبِ خودم زندگى كنم. در من بدجورى شب شده. 
***
چهار - فروغ را به پيامبرى همه عشقهاى برباد رفته ى دنيا بايد مبعوث كرد." هميشه پيش از آنكه فكر كنى اتفاق مى افتد." 
***
پنج - آدمها را بايد شناخت، نه لزوما وقت فشارها. آدمهاى فشرده، متعادل نيستند. سرشان به ته شان پنالتى مى زند. اما همين فشردگيها يك جايى گوشى را مى دهد دستت كه چشمت را به روى چه چيزها بسته اى و اى دل غافل!
***
شش- من يك راز هستم. من، البته قرار بود دريا باشم به قول خانم گوگوش و مرداب شدم و  الخ. شايد در تكامل بعدى به قورباغه اى چيزى ارتقا پيدا كنم. فعلا يك راز كوچك دوست داشتنى بى آزار هستم. با ما همراه باشيد.
***
هفت - هوا دارد روشن مى شود. هفته ى لعنتى. تابستان تمام نشدنى. من و اين همه خوشبختى؟ محاله به خدا.
***
هشت - من قرار است زياد بنويسم اين روزها. زهرى ريخته است توى جانم. بايد خاليش كنم و فقط همين راه را بلدم. پيشاپيش بابت همه زنجموره هايى كه كرده ام و آنهايى كه برنامه اش را دارم عذرخواهى مى كنم. حوصله خواندتان نمى آيد مى توانيد از صفحه ام به يك مقصد نامعلوم فرار كنيد. آدرس ايميل بدهيد هر وقت متعادل شدم - خدا مى داند كى البته- ايميل بزنم كه برگرديد. 
***
نه - فشرده شده ام مثل يك فنر. فقط اگر دستش را از رويم بردارد خدا مى داند تا كجا پرت مى شوم. 
***
ده - چرخيده توى خواب. دست كوچك داغ را گذاشته روى شانه ى برهنه ام. پس بايد اين نوشته را تمام كنم. 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more