گربه ات را قورت بده!

يك. هفت ساعت از روزم را خوابيدم. قرار بود بروم شمال. بازديد سايت. توى دلم يك شادى كوچك دويده بود كه دريا. به جايش اما هفت صبح توى تخت بودم و به يك گربه فكر مى كردم. هر گربه اى هم نه. همين گربه سفيد و زرد خوشگل خانم ف. فكر كردم گربه يك غرابتى دارد با روح من. دلم گربه مى خواهد توى خانه. نه براى اين كه زل بزند به من. براى اينكه بعد از همه زل زدنها بپرد توى بغلم كه مى فهممت طفلكى. چقدر آن بغل گرم و پشمالوى گربه اى مى چسبد لابد. وقتى كه قرار بوده بروى دريا و نرفته اى. وقتى تنهايى و هزار وقت ديگر.
***
دو. مادرم مى گويد چى مى خورى كه پوستت جوش مى زند؟ شكلات؟ من هم يك وقتى جوان و خام بودم و بى گناه و توى غذاهايم دنبال جوابِ اين چيزها مى گشتم. حالا مى دانم كه افكارم آنقدر رسيده اند به آستانه ام كه با هر ناآرامى، پوستم متلاطم مى شود. موج است مى گذرد. اين را كتابهاى روانشناسى مى گويند. حواسشان نيست كه بگويند و بلافاصله بعدش يك موج ديگر... هاه! فويل طلايى دور شكلات فرو روشه ام را باز مى كنم و فكر مى كنم من كه قرار است جوش بزنم، حداقل شكلاتم را خورده باشم. بله مادرم، من شكلات زياد مى خورم اين روزها.
***
سه. بچه شده روح سرگردان وراج خانگى. راه مى رود و هى مى پرسد "فردا برنامه مون چيه؟" ول كن معامله هم نيست. تا آخر روز را مى خواهد ساعت به ساعت بداند. در گرماى ٥٠ درجه و رخوت و كارگاه و روزهاى تمام نشدنى، بچه ام مى پرسد:"بعد چى؟" ديشب از برنامه جمعه پرسيد. گفتم هيچ. لم دادن توى خانه. هيچ كارى نكردن. "بعدش چى؟" هيچى تر...
***
چهار. سردرد خر است. 
***
پنج. جايى خوانده بودم كه اگر مى خواهيد خدا خنده اش بگيرد، برايش از برنامه هاى آينده تان بگوييد.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more