◽️روز بیست و یکم: یکی کمه، دو تا غمه، سه تا که شد خاطر جمعه

شازده پیغام گذاشته بود قبل رفتن: «بهت نگفته بودم خانم مهندس، بچه چهارم من اینجا بودم دنیا اومد، پسره! الان یک سال و شش ماهشه. من هنوز ندیدمش.» 


شازده در میانه اخراج افاغنه و شلوغی مرز، راه افتاد که برگردد افغانستان. بعد از ۲ سال. 


حالا که از آنجا برایم ویس می‌فرستد صدایش آشکارا شاد است. می‌گوید: «بادامها پخته شده خانم مهندس. آمدم باغ. این بچه‌ها را با خودم آوردم.» عکس ۲ تا بچه وسطی‌اش را برایم می‌فرستد. دخترش با موی ژولیده بور حنایی و پسرش که دقیقا شبیه خود شازده‌ است. چشمهای بادامی ریز و مشکی با موهای سیاه. دو تا بچه دقیقا هم‌قد هستند. ۳-۴ ساله، اختلاف سنی‌شان هم خیلی کم است. یک سال یا یک سال و‌ نیم. دختر بزرگتر است. 


زن دوم شازده خیلی جوان است. ۲۰ سالش هم نبود که زن شازده شد. زن اولی نازا بود و شازده در ۳۰ سالگی بچه نداشت. سال ۹۷ خانواده این دختر جوان را برایش گرفتند. ما هنوز سر پروژه بودیم که شازده شیرینی تولد اولین بچه‌اش - دخترش را- به ما داد. 


حالا  زنش که حتی ۳۰ سالش هم نشده چهار شکم پشت سر هم زاییده. صدای شازده شاد است و محکم. «حالا من دو تا دختر دارم دو تا پسر. دیگه بسه.» برایم تعریف کرده بود که زنش وقتی فهمیده چهارمی را حامله است نشسته گریه کرده. 


دختر شازده یک پیراهن قرمز قشنگ پوشیده با طرحهایی از همان رنگ قرمز رویش، روی سینه‌اش چیزی مثل چشم و نظر آویزان است. زیر پیراهن قرمز، شلوار قرمزی هم پوشیده. پسرک پیراهن خاکستری تیره بلندی تنش کرده با شلوار خاکستری. پشت سر پیغام صوتیی که شازده برایم گذاشته صدای ریز ریز حرف زدن و خندیدن بچه‌هایش می‌آید. دختر دمپایی پلاستیکی صورتی پایش است و پسرک صندل قرمز.


با شنیدن صدای گرم شازده و صدای خنده‌های تیز بچه‌هایش از پشت سرش پرت می‌شوم به باغ بادامی در کشوری که نمی‌شناسمش. کشوری که جهان عادت کرده به نادیده گرفتنشان. به بچه‌هایی که خواندن و نوشتن نمی‌آموزند. کوچکترین امکاناتی ندارند و فقط می‌توانند کارگری کنند. مثل پدر و پدربزرگ و جدشان و دخترهایی که بزرگ می‌شوند تا به پسران کارگر خانواده‌های دیگر فروخته شوند. از این خانه می‌روند به خانه‌ای دیگر بدون اینکه از این جهان وسیع جای دیگری را دیده باشند. شازده و برادرهایشان گاهی مجاز و گاهی غیرمجاز سرک می‌کشند به ایران و چندسالی می‌مانند و بعد برمی‌گردند. هیچ چیزی در خط زندگی‌شان عوض نمی‌شود. 


شازده با من حرف می‌زند. برای من ویس می‌فرستد. احوال پسرم را می‌پرسد. می‌داند جدا شده‌ام و خانه مستقل دارم. می‌داند مهندسم ولی این داستان و این دوستی هیچ چراغی در ذهنش روشن نمی‌کند. مطمئنم دلش نمی‌خواهد دخترهایش مثل من شوند. نمی‌گذارد بچه‌هایش درس بخوانند و همان راه پیموده سالیان را ادامه می‌دهد. نمی‌دانم چرا. می‌ترسم ازش بپرسم و برنجانمش. 


حتی نمی‌دانم واقعا جوابی دارد یا نه. 


بهرحال با کمال میل فرزندانی را به دنیای پر از جنگ و فقر و بدبختی اضافه می‌کند، پسرانی را که بعدها نیروی کار باشند و گلیم خانواده از آب بکشند و دخترانی را که به بیست سالگی نرسیده دو سه تا بچه بدبختتر از خودشان تولید کرده باشند. خوش‌ترین سالهای زندگی بچه‌ها همین حالاست. همین حالا که خواهر و برادر با هم در باغ بادام می‌دوند و از آینده محتوم غمگینشان بی‌خبرند…


شیدا

۱۵ مرداد۱۴۰۴


t.me/Mrs_Shin

Popular posts from this blog

- ساکن آسانسور بلوک یک

  از هر 10 باری که سوار آسانسور دفتر می‌شوم، 6 یا 7 بار با مرد مواجه می‌شوم. مرد ریزه میزه و سبزه است و شلوار رسمی و پیراهن مردانه و جلیقه می‌پوشد بدون کت. قدش خیلی کوتاه است و من به راحتی پس کله‌اش را می‌بینم. همیشه یا توی آسانسور است یا توی لابی یا در حال آمدن توی آسانسور یا خروج از آن. دیروز که بعد از قطع برق، آسانسور هنگ کرده بود و راه نمی افتاد داشت جمعیت نسبتا کلافه توی لابی را مدیریت می‌کرد که آرامششان را حفظ کنند. بعد هم که آسانسور بالاخره درست شد، ایستاد و مثل پلیس یکی یکی ملت را چید توی آسانسورها.   گمانم توی آسانسور زندگی می‌کند و بازنشسته است. از آن بازنشسته‌هایی که نمی‌توانند توی خانه بند شوند و هی برای خودشان کارهای از نظر بقیه بی‌معنی می‌تراشند که خانه نباشند. بروند یک عدد نان بخرند مثلا. متاسفانه به من علاقمند شده و هر بار یک دیالوگ غیرضروری را با من شروع می‌کند و من از روی ادب و همسایگی مجبورم جوابش را بدهم با اینکه حوصله ندارم.   یک بار که دید با کلید توی دستم دگمه آسانسور را می‌زنم گفت «چه جال...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

◽️روز چهلم: لذت گمشده

تو گفتی املت، من گفتم فرنچ تست.  در کافه که خانه‌ای قدیمی بود، نشسته بودیم. هوا کمی گرم بود. زور اسپلیت و کولر به دم داخل سالن شلوغ نمی‌رسید.  صبحانه را که آورد یک برش از فرنچ تست خوردم. خیلی خوشمزه بود ولی باز هم آن طعم گمشده سالیان دور را نداشت. طعمی که دنبالش می‌گشتم مال کودکیهای دورم و قبل از بیماری دایی کوچکم بود. حتی شاید مال قبل از مرگ دایی بزرگم که دیگر می‌شود ۴۰ سال که مرده‌است.  نانی* که در ترکیه به طور معمول خورده می‌شود نان حجیمی از آرد سفید است که حتما و هر روز تازه خريده می‌شود. کسی در ترکیه نان مانده نمی‌‌خورد. هر روز یکی می‌رود به Fırın که شبیه مغازه‌های نان فانتزی ماست و به اندازه مصرف روز نان می‌خرد.  در آن تابستانهایی که ما بچه بودیم و زندگی هنوز شیرین و دلربا بود، مادربزرگم نانهایی که از روز قبل می‌ماند برش می‌زد و چیزی شبیه فرنچ تست ازش درست می‌کرد. اصلا نمی‌دانم که چطور درستش می‌کرد چون ۴۰ سال است دارم دنبال آن طعم گمشده می‌گردم و هیچ چیزی شبیه آن نشده.  نانهایی که مادربزرگم سرخ می‌کرد برشته بود و حالت کرانچی داشت و من هر بار نان را در مخلو...
Read more