◽️روز بیست و نهم: ادایی باش تا کامروا باشی

من راستش تا چند سال پیش نمی‌دانستم ادایی هستم. یعنی نمی‌دانستم اینی که هستم اسمش ادایی است. فکر می‌کردم خب همه آدمها یک چیزهایی را دوست دارند، یک چیزهایی را دوست ندارند دیگر.


بعد دیدم نه. من خیلی چیزها را دوست ندارم آخر. طبعا دارم از غذا حرف می‌زنم. چون این ادا و ادایی بودن برای من فقط در حوزه مواد غذایی تعریف می‌شود. احتمالا زمینه‌اش را داشته‌ام که در بقیه موارد هم ادایی بشوم ولی دست سرنوشت مرا جایی نشانده که خیلی ادا جواب نبوده و محکم و قاطع و توانا بودن جواب بوده. 


بنابراین کل اداهای زندگی‌ام متمرکز مانده روی خوراکیها. با فوق تخصص در زمینه بخشی از میوه‌های تابستانی و غذاهای نواحی مرکزی ایران با تاکید روی استان اصفهان از این مرز پرگهر.


البته که دلیل تمرکز نفرتم بر غذاهای اصفهان نه فقط اصفهانی بودن اکس، بلکه اعتماد به نفسِ به زعم من کاذب اصفهانی‌هاست که غذاهایشان را چنان با آب و تاب معرفی می‌کنند که وقتی با آن پیش‌زمینه ذهنی با غذاهایشان مواجه می‌شوی بیشتر ضربه روحی می‌خوری. 


نمونه‌اش خورش ماست اصفهانی که واقعا نمی‌دانم کدام مغز خرابی برای اولین بار به این نتیجه رسیده که اسم خورش بر این ترکیب ملعون عجیب‌الخلقه بگذارد و اصلا چرا یک نفر باید گوشت قرمز را با ماست چکیده ترش و زعفران قاطی کند و بخورد و به به و چه چه هم بکند.


لیست غذاهایی که من نمی‌خورم آنقدر طولانیست که در همه مهمانیها دوستان صمیمی یک بار منو را با من چک می‌کنند چون ادایی دیگری در جمع نداریم. من را هم به خاطر سایر کمالاتم در بقیه زمینه‌ها پذیرفته‌اند و با ادایی بودنم سر غذا هم مراعات می‌کنند. 


ادایی بودن من کمی تا قسمتی هم تقصیر پدرم و به رسمیت نشناختن ذائقه من در کودکی بوده. چون در خانه ما اصولا کسی نظر ما را نمی‌پرسید. هرچی هم سر سفره می‌آمد باید با زبان خوش و اگر ادا در می‌آوردیم با توپ و تشر می‌خوردیم. حتی به جز غذا، هرچی که پدرم صلاح می‌دانست ما باید می‌خوردیم. یعنی آب طالبی در مقیاس پارچ در خانه ما سرو می‌شد و ما باید یا آن را می‌خوردیم یا کتک که خب مجبور بودیم آب طالبی را انتخاب کنیم. ( هنوز که هنوز است نه من نه برادرم لب به طالبی و هیچ کدام از قوم و‌ خویشهایش نمی‌زنیم) 



در نتیجه به عنوان یک بچه قدیم سرکوب شده، وقتی بزرگ شدم و زورم رسید، همه عقده‌های فروخفته کودکی‌ام سر باز کرد و من از آن طرف بام افتادم. با گذر سالیان دراز البته با برخی از چیزهایی که قبلا قهر مطلق بودم مثل کدو با شرط و شروط آشتی کرده‌ام. مثلا کدو را فقط سرخ‌کرده یا خام می‌خورم. گل‌کلم و هویج را فقط خام. 


با بعضی‌ها هم ستاره‌هایم هیچوقت آشتی نکرده که نکرده. مثل طالبی، انجیر، گلابی، انواع غذاهای شیرین، هر جور میوه و خشکبار توی غذا ( به جز گردو)، غذاهای بلاتکلیف که معلوم نیست صبحانه هستند یا ناهار یا شام مثل حلیم و …


خلاصه که دیگر چون در سن کمال و پذیرش خودم هستم با ذکر «گل بی‌خار خداس» به ادایی بودنم ادامه می‌دهم. 


برود هر که دلش خواست شکایت بکند

 شهر هم البته باید به من ادایی عادت بکند


و عادت هم کرده گمانم.

و من الله التوفیق.


شیدا

۲۲ مرداد ۱۴۰۴ 


t.me/Mrs_Shin

Popular posts from this blog

- ساکن آسانسور بلوک یک

  از هر 10 باری که سوار آسانسور دفتر می‌شوم، 6 یا 7 بار با مرد مواجه می‌شوم. مرد ریزه میزه و سبزه است و شلوار رسمی و پیراهن مردانه و جلیقه می‌پوشد بدون کت. قدش خیلی کوتاه است و من به راحتی پس کله‌اش را می‌بینم. همیشه یا توی آسانسور است یا توی لابی یا در حال آمدن توی آسانسور یا خروج از آن. دیروز که بعد از قطع برق، آسانسور هنگ کرده بود و راه نمی افتاد داشت جمعیت نسبتا کلافه توی لابی را مدیریت می‌کرد که آرامششان را حفظ کنند. بعد هم که آسانسور بالاخره درست شد، ایستاد و مثل پلیس یکی یکی ملت را چید توی آسانسورها.   گمانم توی آسانسور زندگی می‌کند و بازنشسته است. از آن بازنشسته‌هایی که نمی‌توانند توی خانه بند شوند و هی برای خودشان کارهای از نظر بقیه بی‌معنی می‌تراشند که خانه نباشند. بروند یک عدد نان بخرند مثلا. متاسفانه به من علاقمند شده و هر بار یک دیالوگ غیرضروری را با من شروع می‌کند و من از روی ادب و همسایگی مجبورم جوابش را بدهم با اینکه حوصله ندارم.   یک بار که دید با کلید توی دستم دگمه آسانسور را می‌زنم گفت «چه جال...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

◽️روز چهلم: لذت گمشده

تو گفتی املت، من گفتم فرنچ تست.  در کافه که خانه‌ای قدیمی بود، نشسته بودیم. هوا کمی گرم بود. زور اسپلیت و کولر به دم داخل سالن شلوغ نمی‌رسید.  صبحانه را که آورد یک برش از فرنچ تست خوردم. خیلی خوشمزه بود ولی باز هم آن طعم گمشده سالیان دور را نداشت. طعمی که دنبالش می‌گشتم مال کودکیهای دورم و قبل از بیماری دایی کوچکم بود. حتی شاید مال قبل از مرگ دایی بزرگم که دیگر می‌شود ۴۰ سال که مرده‌است.  نانی* که در ترکیه به طور معمول خورده می‌شود نان حجیمی از آرد سفید است که حتما و هر روز تازه خريده می‌شود. کسی در ترکیه نان مانده نمی‌‌خورد. هر روز یکی می‌رود به Fırın که شبیه مغازه‌های نان فانتزی ماست و به اندازه مصرف روز نان می‌خرد.  در آن تابستانهایی که ما بچه بودیم و زندگی هنوز شیرین و دلربا بود، مادربزرگم نانهایی که از روز قبل می‌ماند برش می‌زد و چیزی شبیه فرنچ تست ازش درست می‌کرد. اصلا نمی‌دانم که چطور درستش می‌کرد چون ۴۰ سال است دارم دنبال آن طعم گمشده می‌گردم و هیچ چیزی شبیه آن نشده.  نانهایی که مادربزرگم سرخ می‌کرد برشته بود و حالت کرانچی داشت و من هر بار نان را در مخلو...
Read more