هوش شناختی - قسمت اول

هوش شناختی یعنی قدرت حل مساله.هنگامی که با مساله ای مواجه می شویم ، ذهن ما به طور ناخودآگاه به دنبال راه حلهای قدیمی می رود. مثلا برف می بارد و ما در خانه حبس می شویم. غر می زنیم. به زمین و زمان گیر می دهیم و از بچه ها خسته می شویم. یک فرد باهوش در مواجه با هر مساله ای دنبال راه حل آن می گردد. حالا چطور می توانم از در خانه ماندن لذت ببرم؟ چطور می توانم از برف لذت ببرم؟
***
ذهن فضای فعالیت مغز است. ذهن ما از سه بخش تشکیل شده است : آگاه ، نیمه آگاه ، ناخودآگاه. بخش اعظم فضای مغز ما را "ناخودآگاه" اشغال کرده است. ما بسیاری از کارها را به طور" ناخودآگاه" انجام می دهیم و بعد از انجام دادنش دنبال توجیه "آگاهانه" اش می رویم.
***
ذهن ناخودآگاه خود چند بخش است. بخشی از آن از قبل برنامه ریزی شده است که فعالیتهای زیستی را انجام می دهد. این بخش ، بخش نباتی وجود است. مربوط به دریافت نیازهای اولیه است. ( گردش خون ، تنفس و ...) بخش دوم ناخودآگاه بخش حیوانی ماست. این بخش شامل ادراکات حواس پنجگانه و غرایز است. این دو بخش هیچکدام در دست ما نیست.همه از قبل برنامه ریزی شده است.
***
بخش دیگری از ناخودآگاه ما ، هنگام تولد بکر است و هر آنچه کودک از محیط می گیرد در آن ذخیره می شود. این بخش مترجم درونی است.( در قسمت اول هوش عاطفی در مورد مترجم توضیح داده شده است.) کودک با احساسش قضاوت می کند نه با عقلش. گاهی از اوقات تلاش والدین برای رشد کودک ، مانع رشد کودک می شود. مثلا با فداکاری کودک را ناامن می کنند. والدین با محفوظات وارد دنیای کودک می شوند و نمی گذارند که بچه ها خودشان تجربه کنند.تاثیر گذارترین آدمها بر ناخودآگاه ، مهمترین آدمها هستند. ( پدر و مادر) اگر اجازه بدهیم که بچه خودش - از طریق بازی- تجربه کند ، تجربه خودش وارد ناخودآگاهش می شود. ( نه محفوظات والدین) بنابراین بخشی از ناخودآگاه هم تجربه 6 سال اول زندگی کودک است. ذهن کودک یک باغچه آماده رشد است. برای رشد همه چیز در درون خودش محیا است. بذر ، خاک ، آب و نور را در درون خودش دارد و هیچ چیز از بیرون نمی خواهد به جز حمایت.حمایت برای اینکه خطر تهدیدش نکند. کودک برای رشد احتیاج به کمک ما ندارد. بازی برای کودک یعنی باغبانی. یعنی نگهداری از بذرها. ما محیط را غنی می کنیم و کنار می کشیم. ما نمی دانیم کودک در این لحظه کدام مواد را لازم دارد. کودک بسته به نیاز خودش آنچه را که لازم است از محیط می گیرد و برای رشد از آن استفاده می کند.
***
بچه زیر سه سال به هر چه که می بیند باید دست بزند. دیدن چیزی و منع شدن از دست زدن به آن برای رشد کودک ، سم است.

هوش شناختی - قسمت اول - مدرس آقای سلطانی
خلاصه نویسی: خانم شین

پ.ن. بخش دوم جلسه به توضیح هوش متعادل و توضیح کلی بقیه هوشها اختصاص داشت

پ.ن. صد بار از رویش می نویسم تا یاد بگیرم : بهترین کمک، کمک نکردن است. بهترین کمک، کمک نکردن است. بهترین کمک، کمک نکردن است.بهترین کمک، کمک نکردن است.بهترین کمک، کمک نکردن است.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more