" حواست نيست..."

تحقيق دارد. بايد پانزده تا سنگريزه از جاهاى مختلف جمع كند. نكرده. سه چهار سنگريزه از جلوى سنگكى دم مدرسه جمع كرده ام. سه بار بهش گفته ام كه برود حياط دنبال سنگ. نرفته. نق زده. رفته و سنگ آوردن يادش رفته. يك گلدان دارم پر از صدفها و گوش ماهيها كه از كنار درياهاى مختلف جمع كرده ام. لابلايش سنگريزه هم هست. يك عالم سنگريزه. سنگريزه هاى سبز نيمه شفاف را مى گيرم توى دستم و مى گذارم پرتم كند به فروردين ٩١. ساحل آنتاليا. بچه كنارم شن بازى مى كند. من پاهايم را دراز كرده ام روى شنها و سنگريزه هاى رنگى. سبز. آبى. آجرى. در موبايلم رستاك مى خواند: "من آروم مى ميرم." و دريا آبى روشن است و آسمان آبىِ سير و هوا ملس است. گرم حتى. پسرك كلاه بن تن آبى سرش است با عينك آفتابى. من، جين پوشيده ام با تونيك بنفش و سنگريزه ها را مى ريزم توى جيبِ تونيكم. يك جورهايى كسلم و نمى دانم چرا. 
سنگريزه هاى سبزم را سينا روى برگه تحقيقش مى چسباند. صداى رستاك گنگ مى شود ولى هنوز به گوش مى رسد: " رژ لب روى ته سيگار"، دلم سيگار مى خواهد. رژ لب دارم. دريا. شايد. دلم مى خواهد سنگريزه هايم را پس بگيرم. نمى دهد. جدول سنگهايش كامل است. به مبين پز مى دهد كه درسم تمام شد. مبين درسش مانده. سينا مى گويد: "مبين اگه مامان من، مامان تو بود، الان حسابتو رسيده بود!" من؟ هاج و واج، هم خنده ام گرفته هم فكر مى كنم معلمش سنگهايم را پس مى دهد يا نه؟ يادداشت بگذارم؟ نگذارم؟ چرا من بايد سنگهايم را مى دادم اصلا؟ به من چه از تحقيق بچه؟ كسلم. آسمان تهرانم هم آبى سير است. دريا ندارم. ديگر سنگريزه ى سبز هم ندارم. 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more