خرچنگ هستم يا مشابه از تيره ى سخت پوستان

دوستم زنگ مى زند مهد دخترش، مى گويد دخترك را برده اند قايقرانى، غرق نشود؟ مى گويم تايتانيك كه نيست. يك حوضچه فسقلى است و مربى ها چهار چشمى حواسشان به بچه هاست. به روى خودم نمى آورم كه هر روز بعد از ظهر چه دلم آشوب مى شود وقتى پسر بچه هاى مدرسه را مى بينم كه لابلاى ماشينها دنبال راننده سرويسشان مى دوند و چقدر دلم شور همه شان را مى زند. دلم نمى آيد بچه ام را سرويسى كنم. مى ترسم از دويدن هيكل كوچولويش پى راننده اى و دلهره اش از جا ماندن. امروز لام را ياد گرفته و حالا ديگر مى تواند بنويسد "ليلا". خوشحال است. ديكته اش بد نيست. تازگيها نقطه هاى شين را جا مى گذارد. در آخرين ديكته ى مدرسه "گ" و "خ" را قاطى كرده بود و تركيبهاى خنده دارى ساخته بود. معلم زير ديكته نوشته بود كه بايد موقع املا نوشتن ساكت باشد. وروجك مى گويد: " من ساكتم! خانوممون كلك مى زنه." اين بار سوم است كه زير ديكته هاى مدرسه يادداشت تهديد آميز دريافت مى كنم. بگذريم. قرار شده اين هفته حواسش را جمع كند. خيرِ سرش! فردا قرار است ببرنشان اردو، كجا؟ نمى دانم. برگه رضايت نامه بدخط است. در دفتر رابط غر مى زنم به معلم كه چرا برنامه اردو در سايت مدرسه و تقويم اجرايى نيست و چرا رضايت نامه بدخط است و چرا در ديزى باز است و دم خر و باقى قضايا. بله، مدرسه هوشمند داريم كه در تعطيلات غيرمترقبه بى تكليف نمانيم ولى فردا بچه ام را قرار است ببرند "گازى رضوان"*كه نمى دانم كجاست ولى كسر شانشان آمده در سايت مدرسه بزنند كه برنامه چى است!! بى حوصله ام. دلم مى خواهد بتركد. نمى تركد سگ جانِ لعنتىِ پوست كلفت! خيلى معمولى دارم زندگيم را مى كنم در حالى كه بايد خفه شده باشم از دود و عشق و مادرى و بلبشوى زندگى ام. 

* يك - اين چيزيست كه روى رضايت نامه نوشته!!!

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more