پرتقالى در كيفم، پرتقالى در دستم، "من به جنگ تاريكى مى روم."


كيف قهوه اى روشنم با دهان نيمه بازش لم داده بود گوشه ميز. پرتقال بزرگ و نارنجى وسط كيف ولو بود و سيم شارژر موبايلم گره خورده بود در هندز فرى و هر دو دور پرتقال بودند. كيف پول بنفشم نيمه باز بود و جامدادى رفته بود وسطش.- من توى كيفم مثل بچه كلاس اوليها يك جامدادى قرمز پر از ماژيكها و روان نويسهاى رنگى دارم. -رنگ قرمز كنار نارنجىِ خيلى نارنجى پرتقال، بنفشى كيف پولم، سفيدى كاغذهايى كه يادداشتهايم را در مورد نقشه هاى معمارى فاز دو رويش نوشته ام و سياهى جلد دفتر يادداشتم و رنگ صورتى كشى كه سرم را درد آورده و يك وقتى پرتاب شده توى كيف و فراموش شده، تركيب در هم و برهمى درست كرده بود. پنل ضبط با آن فلش ممورى سياه و بند سياه بلندش از يك گوشه كيف زده بود بيرون و سوييچ و كليدهاى خانه با جاسوئيچى دايناسور قرمزى كه ديروز پسرم به من داده گوشه ديگر كيف تپه كوچكى درست كرده. بلبشويى كه فكرم و ذهنم دارد يك كمش از كيفم معلوم است.

عجالتا اى كسانى كه ايمان آورده ايد، هيچ زنى را با محتويات كيف دستيش قضاوت نكنيد! باشد كه رستگار شويد...

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more