پاك نمى شود لعنتى!

هر وقت روى مچ دستم چيزى مى نوشتم، كاتى چندشش مى شد: " اه، شيدا، باز روى رگ دستت چيز ميز نوشتى." نمى دانم اين كار را كى يادم داده، اما حرفش هنوز يادم هست: "وقتى مى خواى چيزى يادت نره روى مچت بنويس، اينجورى وقتى مى خواى صورتتو بشورى، مى بينيش و يادت مياد." اولش فقط ضربدر بود. بعدتر كه ديگر يادم مى رفت ضربدر را براى چى زده ام، كنارش ريز مى نوشتم كه مثلا "كيف" يا "قرص" يا هرچى. حتى حالا كه موبايل همه فن حريف دارم و ريمايندر و سيرى و ال و بل، هنوز چيزهايى را كه مهم است يا قول مى دهم به كسى براى انجامش روى مچ دستم مى نويسم. هر وقت كه به قول كاتى روى رگم مى نويسم، يادش مى افتم كه پنير دوست نداشت و چپ دست بود و چه خوب بود داشتنش. سالها بعد، دوبى يا جايى ديگر گفت: "واى شيدا، تو هنوز روى رگت مى نويسى؟" آن موقع ديگر كاتى پنير مى خورد ولى من هنوز روى رگ دستم مى نوشتم. هنوز هم روى دستم مى نويسم. مثلا همين حالا با روان نويس قرمز جديدم نوشته ام: "سالار" سالار همكارم است. همانى كه دو هفته مانده تا عروسيش. سوال بى ربطى مربوط به مراسم داشت و من علامت زدم كه برايش بپرسم. سوال را پرسيده ام ولى بايد يادم باشد دفعه بعد با اين روان نويس چيزى ننويسم. پاك نمى شود لعنتى! سلام كاتى، سلام سيزده سالگى و سلام آن آدم بى ربطى كه يك وقتى يادم دادى روى مچم بنويسم!

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more