"منم، منم، مادرتون!"

امروز مثل يك روز تعطيل است كه رفته توى پوست شنبه. سرِكار نرفته ام. سرم از درد دارد مى تركد و فكر كردنم نمى آيد. كاش مى شد فكر نكرد. كاش مى شد يك هفته، ده روز، فكر كردن را تعطيل كرد و با دهانى باز و لبى، ابلهانه خندان به زندگى ادامه داد. زنگ زده ايم پيتزا بياورند براى ناهار. من؟ خوبم. بهترم. سيما ديشب مى گفت: " من آينه ات مى شوم كه خودت را ببينى." اين زن كه امروز در آينه من است، زيادى غريبه، زيادى آشناست. يك نفس عميق مى كشم. اينها را سيما گفته. بعد بايد نگاه كنم به زن توى آينه و بگويم بى نظير است و دوستش دارم. زنِ توى آينه باورم نمى كند. حق هم دارد. موهايم ريخته روى شانه هايم، روى پيراهن سفيد و بلند. من؟ ديگر غمگين نيستم. از غمگين بودن، از افسردگى، از نشستن و دل سوزاندن براى خودم خسته شده ام. الان فقط گرسنه ام و دلم مى خواهد پيتزا را زود بياورند. بچه فعلا نيست. قرار است پيتزا را يواشكى بخوريم و به بچه پلو بدهيم. پدر و مادر شكمويى هستيم و در يك روز آلوده و زرد و مسخره دلمان پيتزا مى خواهد. بايد نيرويم را جمع كنم. بروم جلوى آينه، بگويم: " تو بى نظيرى دختر! تو معركه اى اصلا! تو حرف ندارى!" بله. من دوستهايى دارم كه از اين حرفهاى خوب بهم مى زنند. اما امروز شنيدن "عاشقتم" دردم آورده، فكر نمى كردم هيچ وقت، ولى دردم آورده و ديگر از درد هم خسته ام. قرار گذاشته ام با خودم كه يك هفته تعطيل باشم، مغزى البته، خنگ و خوش. حتى سر بچه اى كه درس نمى نويسد هوار نزنم. شام و ناهار بپزم. توى آينه، بُز وار، زل بزنم و بگويم: " نازى، نازى" و بروم علفم را بخورم. شما مى توانيد اسمش را بگذاريد رزولوشن هفته دوم ٢٠١٣، من با چشمهاى گرد و گولم نگاهتان مى كنم، خيلى اگر در نقشم فرو رفته باشم شايد يك "مِع"مليحى هم تحويلتان بدهم.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more