ديگر بدترين مادر دنيا نيستم


سينا يك سال و نيمش بود، تعطيلات عيد. شش سال پيش، كسل از خانه نشستن غر زده بودم كه برويم بيرون. رفته بوديم پارك نياوران. عصر بود.صبحش باران زده بود و روى آن رمپ كه از زمين بازى به محدوده استخرها مى رسيد، هنوز با سنگ پوشانده شده بود. سينا بين من و امير راه مى رفت. با قدمهاى نامطمئن يك سال و نيمگى. براى يك لحظه كوتاه، دست هر دوى ما را ول كرد. روى رمپ برگشت و دو قدم به سمت بالاى رمپ برداشت. سر خورد و با صورت افتاد روى زمين. بلندش كه كردم تمام صورتش خون بود. دندان جلويى كج شده بود و لقِ لق. چقدر بچه ام گريه كرد و چقدر من خودم را عذاب دادم. دكتر دندان را ديد و گفت يك هفته چيزى گاز نزند شايد دندان لق بماند و نيفتد. من دو روز خودم را از همه دنيا قايم كردم و جواب تلفنها را ندادم. فكر مى كردم بدترين مادر روى زمينم. فكر مى كردم همه دردى كه بچه كشيده تقصير من است. دندان كج، كمى سياه شد اما ماند. تمام اين شش سال، دندان كج يادم انداخت كه دردها كهنه مى شوند و بچه ها بزرگ و يك روز ديگر هيچ خاطره اى از دردى آنقدر عميق و خونالود برايشان نمى ماند... آن دندان، ديروز افتاد.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more