Desperate Working Moms

آمده سر صبح مى گويد: " شيدا طبيعيه كه من به خودكشى فكر مى كنم؟" مى گويم: " نه" و تا بخواهم بگويم: " گاهى من هم..." پسرها شروع مى كنند به لودگى. يكى صندليش را مى آورد كنارش و مى گويد: " چى داره اين زندگى؟ بُكُش خودت رو خانم مهندس!" م.ق هستند، ٢٧ ساله از تهران. همكار خردادى مى گويد يكى از دوستهايش يك روز "قاط" زد، رفت و ديگر برنگشت. ما مى پرسيم: " بچه داشت؟" تا بگويد: " نه" و ما جواب بدهيم:" برو بابا!" و آن يكى همكار متولد ٦٦ كه ماه ديگر عروسيش است بگويد كه همه افسرده مى شود كه البته حق دارد. ولى مادرها، افسرده كه بشوند، فكر مى كنند هيچ چيزى بدتر از مادر بودن و افسرده بودن نيست. مادرها، گونه خاصى از نوع بشرند كه چون جنايت توليد مثل را مرتكب شده اند و چون يك وقتى بچه را در درونشان حس كرده اند و بند نافش را ديده اند، دچار توهم ابدى اتصال به بچه هايشان هستند. همان تركيب دلبستگى، وابستگى كه در سالهاى آتى قرار است باعث عذاب بچه هايمان و خط افتادن پيشانيمان شود. مادرها همزمان فكر مى كنند حق دارند و اصلا حق ندارند افسرده شوند. طفلكى مادرها! پسرها پريدند وسط و حرف توى حرف شد. تا آخر روز جمله دوستم توى گوشم زنگ زد: " شيدا طبيعيه كه من..." مى خواستم بغلش كنم. مى ترسيدم درد بى درمان نااميديم را هم سرايت بدهم بهش. آمدم خانه ديدم آن يكى گروه دوستان، در ايميل ناليده اند و موضوع مرگ است و سرطان و "آى بچه ام" و نقشه هايى براى زندگى بعد از مرگ براى شكارِ هوو و باز دلم گرفت. داشتم جوابشان را مى نوشتم و فكر مى كردم كه دست همه شان را بگيرم دسته جمعى بزنيم به كوهى، جايى. آتش روشن كنيم. جوكهاى يك دهه پيش را بگوييم. براى يك شب يادمان برود كه در اين شهر آلوده كه هوايش ديوانه امان كرده زندگى مى كنيم. براى يك شب بشويم همان دخترهاى دانشگاهى، فكر كنيم سفر دانشجويى آمده ايم و هيچ دغدغه اى نداريم. بچه و مسئوليت و كار و اجاره خانه توى فكرمان نباشد. بديش اين است كه سر سياه زمستان، وقت ديوانه شدن نيست. مارگاريتا لازم داريم و يك ايوان بزرگ و يك شب كه تا هميشه شب نماند. آسمان همه جاى دنيا همين رنگ كه نيست ولى خوب كه گرم شده باشيم باور مى كنيم، همه حرفهاى خوب دنيا را باور مى كنيم. بايد باور كنيم؟ نبايد باور كنيم؟ من كه جواب اين سوال را نمى دانم ولى كوهش را پيدا كنيد، جوكها را من مى گويم. بامزه هم مى گويم. يكى بايد حواسش باشد كه كسى موبايل همراهش نباشد و لطفا زودِ زود. آقاى يونيورس، الهه حامى قاط زده هاى عالمت را به حمايتمان بفرست!

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more