"بيا ره توشه برداريم..."


هوا ابريست. لايه ى ضخيم ابرها، روى آسمان را پوشانده اند. سنگينى ابرها، روى ثانيه هاست. حتى بچه ها اخم كرده اند. نمى دانم مردم چطور در كشورهاى ابرى، كشورهاى بدون خورشيد، زندگى مى كنند. هوا، جان مى دهد براى افسرده شدن. پسرم اخم كرده و با يك چوب شنها را سوراخ مى كند. سردم است. مى نشينم كنارش و زل مى زنم به دريا كه امروز خاكسترى است و با مرز محوى جدا شده از لايه ى سفيد و خاكسترى آسمان. حتى دلم نمى خواهد گوش ماهى جمع كنم. بابا، بادبادك سياه سينا را هوا كرده و سينا نگاهش نمى كند. قهر كرده كه چرا بابا نگذاشته خودش بادبادك را هوا كند. اسبها كنار ساحل با بى قرارى سرشان را تكان مى دهند. جوانهاى بومى منتظر مشترى هستند كه سوارش كنند. اما شهرك خلوت است. مردم پشت پنجره ى ويلاها پنهان شده اند.
 ديشب خوب نخوابيدم. تمام شب دست و پاى پسرك خورد توى صورتم و خوابهاى آشفته ديدم و خوابى كه دوست داشتم ببينمش، نصفه و نيمه چسبيد به خوابهاى ناخوشايند. بعد خوابم نمى برد ديگر و بيرون پنجره مه بود، يكدست سفيد. دلم مى خواست بزنم بيرون، برگردم تهران و آفتابم را پس بگيرم. بچه ام توى خواب غلت زد و دستش را گذاشت روى دستم. نگاهش كردم. معصوميتش، تنهاييش و خوابهايش را بو كشيدم و تسليم شدم. من مادرم. اين روزها، هى بايد به خودم يادآورى كنم.

روز سوم- ٣ فروردين ٩٢- ايزدشهر

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more