"احتمال گريستن ما بسيار است."

يك روز زل مى زنم توى چشم دور و بريها و داد مى زنم من آنى نيستم كه شما فكر مى كنيد. براى نقشهاى مختلفم، دادهاى مختلف هم بايد بزنم. آنجا كه از اولش آجرها را كج چيده ام تكليفم روشن است. هوار مى زنم كه چقدر اين همه سال حوصله ام را سر برده اند با حرفهايشان. چقدر نشستن، سكوت كردن و سر تكان دادن سنگين بوده برايم. مى گويم خيلى سخت است لبخند زدن وقتى دلت مى خواهد داد بزنى "از نظر من شما يك مشت احمقيد!" و بعد دوباره تكرار مى كنم: " يك مشت احمق!" و كمى مكث مى كنم تا بهتشان را تا زنده ام به ياد داشته باشم.
جايى هم هست كه بايد داد بزنم من مادر خوبى هم نيستم. خودخواهم. مدام در آينه چشمهاى پسركم دنبال خودم مى گردم. عشقم به اين بچه يك طرف، اما وابستگيها ديوانه ام كرده است. 
براى مادرم، حنايم رنگى ندارد. دادهايم را زده ام و او هم عادت كرده كه دختر حالا سى و اندى ساله ى مهندسش جايى حوالى حسادتهاى كودكانه اش گير كرده است و هنوز دلش مى خواهد بيشتر از برادرش دوستش داشته باشند.
براى دوستهايم هم مى گويم با اينكه شادى لحظه هايم بوده اند اما عمق غمگين روحم را جايى از همه شان پنهان كرده ام. 
يكى هم هست كه بايد بهش بگويم كه چه ديوانه وار اين راه را همراهش آمده ام و چه آرام و نامحسوس، تبديل شده ام به اين آدمى كه هستم. كه نمى دانم كجاى قصه، دخترك شاد را جا گذاشته ام و زنى با لوسيون بتامتازون را كه به آينده با ترديد نگاه مى كند، با خودم آورده ام.
همه اين حرفها را كه زدم، ديگر جايى ندارم بروم. روى ويرانه ى پلهاى پشت سرم مى نشينم و براى شيدايى كه ديگر نيستم يك دل سير گريه مى كنم.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more