London bridge is falling down, falling down...

وقتهايى كه نمى نويسم خودم از خودم مى ترسم. از انبوه دردى كه جمع مى شود پشت لبخندم. از دادهاى نزده. از نگفته ها. تقصير پسرك بود كه امشب بغلم كرد. هم قد و قواره بچه خودم بود و سرش را چسباند به شكمم. يهو دلم ريخت.
امروز باران زده بود و روى اتوبوس سر باز، خيس شده بودم كم كم. كلاه بافتنى سرم بود. بله، من از ايران آمده ام و در اين تابستان بارانى مدام سردم است. بعد بچه بغلم كرد و من يادم افتاد كه دو هفته است كه بچه خودم را نديده ام. قلبم خط و نشان مى كشيد كه دندت نرم!
دندم كه نرم شده بود و توى آينه زل زده بودم كه كار خودت را كردى. پا شده بودم از آن سر دنيا با هزار دردسر آمده بودم اينجا و دلتنگى شكارم كرده بود بدجور.  گفتم ريشه كرده اى بدبخت. فرار فايده ندارد. چرا فكر كرده بودم مى توانم از خودم فاصله بگيرم؟ نشده بود كه. درست وسط رقصيدن فهميده بودم كه غمگينم. هيچ وقت از سر غم نرقصيده بودم. رقصيدم.
 گفتم كه بيست سال پيش اگر كسى به ما مى گفت بيست سال بعد من و تو در يك بار در لندن ... الهام گفت yaaay همان هوراى خودمان. با الهام بودن خوب بود اما اين زن دلش گرفته بود. دلش در يك ساحل شنى آفتابى جا مانده بود رو به دريا. همين خرداد خودمان. بچه ام گفت همون لگو كه خريدى بسه مامان، ديگه چيزى نمى خوام. بچه ام چه بويى داشت؟ چه افسونى دارد اين مادر شدن، ريشه كرده ام. نمى توانم، نمى شود. مادرى، عشق، تهران، من ديگر بال ندارم. من ايكاروس نيستم. يك مادرم. زير ساعت بيگ بن زل زده ام به آسمان ابرى و كلاه بافتنى را كشيده ام تا روى ابرويم. در تهرانم از آسمان آتش مى بارد. "من، اينجا، بس دلم تنگ است." احمقم؟ لابد.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more