بهشت همين جاست.

همين حالا خوابيده كنارم. صداى نفسهايش اتاق را پر كرده. بزرگ شده. آفتاب سوخته شده. قد كشيده حتى. يك جورِ خوبى دلش تنگ شده. هى ميايد و سرش را فرو مى برد توى شكمم. انگار كه بخواهد برگردد توى من. من؟ شده ام از آن مادرهاى نمونه - مانا طور- آرام، همراه، خوشحال. مى گويد بازى كنيم. چشم. پنكيك درست كن. چشم. كتاب بخوان. چشم. كارتون ببينم؟ ببين. موبايلت را مى دهى بازى كنم؟ بگير. خلاصه در يك بهشت رويايى به سر مى بريم، من و پسرك. سفر مادر جيغ جيغوى خسته را برده و مادر منگ و آرام و خسته را پس آورده. البته يك مقدار بحث نكردنم مال خستگى و جت لگ و بقيه قضاياست و يك مقدار ديگرش اينكه دلم براى خودِ فسقلىِ بزغاله اش تنگ شده. بدجور هم تنگ شده. حالا وقتى به صداى نفسهايش گوش مى دهم و قلبم زمزمه مى كند "پدر عشق بسوزد." فكر مى كنم همين حالا من و مادر بودنم و لحظه ام با هم صلح كرده ايم. همين حالا كه پسر هفت سال و نيمه ام پيشم بلند بلند خوابيده. شب ادامه دارد و من خوابم نمى برد و گوش مى كنم. امشب مادرم دوباره. 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more