خانه

گفت قرار است خانه را بكوبند و جايش از همين برجهاى دراز و بى قواره بسازند با راه پله هاى تنگ و سنگ گرانيت سياه تا ارتفاع يك متر و بيست سانت در راهروها. با همان عبارتهاى دهن پر كن بنگاهيها:" فول امكانات" خانه هايى با اتاق خوابهاى قناس و خفه. خانه هايى كه خانه نيستند. قفسند. خوابگاهند.
اين يكى اما خانه بود واقعا. جايى كه مى شد از پنجره اش بيرون را ديد. جايى كه مى شد بهش دل بست. مى شد با افتخار به كسى نشانش داد كه اين خانه ى من است. زن ايستاده بود در آستان در و مى گفت "به محض اينكه با همسايه ها به توافق برسيم اينجا رو مى كوبيم. " آن وقتى كه اين جمله را مى گفت من فكر كردم به در باريك سبز، مسير كنار باغچه، ديوار سفيد و فكر كردم چرا زن از اين خانه دل كنده؟ چرا رفته؟ چرا اينقدر خونسرد و بى رحم از مرگ خانه حرف مى زند؟ خانه كنار غولهاى سنگى درازِ دور و برش، پيرمرد كوتاه، چاق و خوش خلقى بود با دندانهاى يكى در ميان و لبخند بى دريغ. فكر كردم تابستان در اين حياط بچه ها توپ بازى مى كنند. از اتاق حياط پيدا بود. از اتاق يك تكه از زندگى پيدا بود. مى شد اين خانه را دوست داشت. خيلى خيلى دوست داشت. زن اين پا و آن پا كرد. مى خواستم كمى بيشتر بمانم ولى زن خسته بود.

 دلم مى خواست بپرسم اينجا شاد بوده يا نه؟ بچه هايش حتما اينجا عاشقى كرده اند و زن شايد از همين پنجره آمدن و جست و خيز كردنشان را در مسير حياط نگاه كرده. زن در همين آشپزخانه غذا پخته و رو به همين ديوارها آه كشيده. بعد يك روز به مرد گفته برويم. از اين خانه خسته شدم. دلم يكى از اين قفسهاى طلايى بى تناسب مى خواهد كه از پنجره هايش ديوار روبرو پيداست و خاطره عاشقى بچه هايمان به تصوير حياطش سنجاق نشده است. فكر كردم بچه ها رفته اند لابد. يك جاى دنيا دل بسته اند به خانه اى ديگر و زن خاطره شان را با يك خانه نو عوض مى كند كه بتواند نفس بكشد. مادر بودن سخت است. لبخند زدم به زن. لبخند خشكى تحويل گرفتم.

خانه زير گوشم زمزمه كرد نجاتم بده. گفتم من فقط يك مهندسم در اين شهر بزرگ. از همان مهندسهايى كه هر روز خدا نقشه مى كشند. خانه ها را خراب مى كنند و به جايش قفسهاى درجه ى يك فول امكانات تحويل مى دهند. خانه هايى كه در هيچ جايش نمى شود يك عكس عاشقانه گرفت. خانه آه كشيد. من هم.

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more