به جاى اينكه عادت كنيم، همان چراغها را خاموش كنيم خب!

روزهاى اول كه آمده بودم دفتر، ساختمان و من دو تا غريبه بوديم كه با احتياط زل زده بوديم به هم. ظاهرش مثل بقيه ساختمانها بود. آدمهاش هم به نظر نمى آمد از من باهوشتر يا فرزتر باشند اما درهاى اتوماتيك براى همه باز مى شدند جز من. كارتم را نمى توانستم بزنم. پشت در بزرگ بايد مى ايستادم تا يكى از راه برسد تا راه را بلد باشد. آسانسورها با من شوخى داشتند. هيچ وقت آن جايى كه بايد نمى رفتند. بعد كم كم همديگر را ياد گرفتيم. فهميدم كه بايد جلوى در سمت چپى كمى اين پا و آن پا كرد تا باز شود. براى در سمت راستى بايد دستى تكان مى دادى، گيرم نامحسوس. كارت را بايد از پايين به بالا بكشى  و لبه ى كارت را بچسبانى به سمت چپ دستگاه كارت زنى. فقط آسانسور سمت چپى تا پايينترين طبقه مى رود و فقط تلفن توى راهرو طبقه چهارم است كه هم صفر دارد و هم سه دقيقه اى نيست. حالا بعد از مدتها كه مرتب دارم مى روم دفتر و مدام توى طبقات مى چرخم مى بينم كه چه همه اين كارها را دارم ناخودآگاه انجام مى دهم. چطور از درها بيرون مى روم و مى آيم و هيچ درى با من لج نمى كند. آسانسورها تا كليدشان را بزنى پيدايشان مى شود و آدمها را وقتى پشت ميزشان پيدا نكنى مى توانى بدهى برايت پيج كنند.
ديدم رابطه ام با ساختمان شده پر از عادت. عادتهاى كوچك ساده كه زندگى را آسان مى كنند. با اين همه همين عادتها باعث مى شوند كه ديگر به هوشم اتكا نكنم. براى همين گاهى كه در راهرو خراب مى شود و كمى كندتر باز مى شود، يك قدم مانده به اينكه با سر بروم توى شيشه مكث مى كنم كه "هاى كورى مگر زن؟" يا اگر كارت زنى واقعا هم خراب باشد، من و يك عده ديگر مات و مبهوت زل مى زنيم بهش كه "كارت را بچسبان به لبه چپ، حتما مى زند مهندس!"

عادت، عادتهاى ساده ى بى خطر چشم ديگرى مى شوند. نقابى كه رابطه را تعريف مى كنند. بعد همين كه غبار عادت بنشيند روى رابطه، حواس آدم از جزئيات كوچك پرت مى شود. از اينكه هميشه هم قرار نيست درها با دست تكان دادن باز شوند. شماره تلفنهاى داخلى گاهى اشتباهى توى سايت نوشته شده اند و آن مردكى كه با ژستهاش خلقى را سركار گذاشته اصلا مهندس نيست.

ساختمان گاهى غبار عادت را مى زند كنار. تلفنها اتصالى مى كنند. سايت بالا نمى آيد. برق اضطرارى فعال نمى شود. فن كويلها به جاى باد سرد، باد گرم مى زنند. بعد تكنيسينها با آن لباسهاى كار يك سره آبى پيدايشان مى شود تا همه چيز را درست كنند. كه عادتها را ترميم كنند.
اين جور وقتها فكر مى كنم كاش رابطه ها و آدمها هم از اين تكنيسينهاى آبى پوش اخمو داشتند. كاش يكى بود كه مدام يادت بيندازد كه هيچ چيز در دنيا و آدمها و رابطه ها ثابت نيست و دنياى كوفتى فقط يك اصل ثابت تخماتيك دارد و آن هم اين است كه هيچ چيز ثابت نيست. همه چيز تغيير مى كند و آدمها، سلطان تغيير كردن هستند. آن هم در اين سن خطرناك سى و خورده اى سالگى كه يك هو مى بينى به بانجى جامپينگ علاقمند شده اى و يا شهوت عجيبى به آشپزى در درون خودت كشف مى كنى يا اينكه مى بينى كه چقدر روانت هنوز خسته و زخم خورده است كه تصاوير كوتاه گسسته مى تواند ويرانت كند. من اين جور وقتها يك كوكتل درست مى كنم و فكر مى كنم زندگىِ بد قلق دوست نداشتنى را با عادت نكردن به مبارزه بطلبم و اصلا به چى عادت كنم؟ به اينكه همه چيز در اطرافم با دور تند مى چرخد و من هر روز يك جور تازه اى ديوانه ام؟ كاش عادت نكنم، عادت نكنيم. ما كه ساختمان نيستيم و تكنيسين و سايت و ايميل داخلى نداريم كه خرابى پرينتر فلان طبقه يا دير آمدن همكار بهمان طبقه را به آدمهايمان تذكر بدهيم. نمى شود كه مدام روى پيشانى مان با نئون شب رنگِ چشمك زن بنويسيم:" خطرِ هميشگىِ بروزِ يك ديوانگىِ تازه" پس خودمان حواسمان را جمع كنيم. عادت نكنيم. چه كارى است خب؟ 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more