آتشها ساعت هشت و نیم روشن می شوند و قبلش تاریک است.

یک. پسرها که کلاس اول بودند هر روز بعد از ساعت مدرسه با یک چاله فسقلى گوشه حیاط سر و کله مى زدند. چهار تا بودند. کله هاى فسقلى را مماس به هم نگه مى داشتند و انگار که منتظر معجزه اى باشند زل مى زدند به چاله. این تصویر یادم مى اندازد که سالهاى زیادى از زندگیم را خوشبخت و احمق بوده ام. دروغ چرا، گاهى دلم آن براى وقتهاى خودم تنگ مى شود.

 

دو. شناسنامه ها را برگردانده اند که فعلا نمى شود برایش دفترچه بیمه بگیرى. باید ٩ سالش تمام باشد. دقیقا دو ماه دیگر ٩ ساله مى شود اینش مهم نیست. اما دلم مى خواد بایستم روبروى آن ابلهى که این قانون ت.ت را گذاشته و فقط یک کلمه بپرسم: "چرا؟"

 

سه. بعد از سالها شاید زیرانداز انداختیم و ولو شدیم. هشت تا بچه همراهمان بودند. در مقایسه با بقیه دور و بریها لشگر کولیها بودیم و همانقدر هم خوش. ساختمان شرکت روبرویم بود و مى خندیدم به اینکه جلوى ابهت نقره ایش ولو شده ام و انگور مى خورم.

 

چهار. شاعر مى فرمان: " من بى لب لعل تو چنانم که مپرس" به نظرشان احترام گذاشته و نمى پرسیم لابد.

 

پنج. معمارى مدتها بود که مرا به هیجان نمى آورد. داستانها، چرا. حالا اما دارم هیجانى را تجربه مى کنم که تازه است. مثل راه افتادن بچه ى نوپا شاید. چیزى که مدتها منتظرش بوده اى و مى دانستى که مى آید اما آمدنش هنوز هم همانقدر ناباورانه است.

 

شش. زنان خانه دار نومید، همان سریال. ما همانهاییم. با دو تفاوت؛ خانه دار نیستیم و مارگریتا نداریم.

 

هفت. قرار شد تمام شنبه ها را تا پاییز برویم  پیک نیک.