زنى بى گوشواره ى مرواريد

تعبير اشتباه و عاميانه ايست كه زن شدن را وصل مى كند به رابطه جنسى. موثر البته هست، اما كافى نيست. براى خود من بايد از جايى حوالى ٣٤، ٣٥ سالگى شروع شده باشد. جايى كه ديگر باور كردم دخترانه ها، جايى در روزهايم ندارند. جايى كه خيلى چيزهايى كه قبلا مهم بود اهميتش را از دست داد و يك عالمه حس تازه آمد سراغم. جايى كه براى اولين بار فهميدم كه جا افتاده شده ام و تازگى دخترانه ديگر توى صورتم نيست. جايى كه از نشان دادن خود واقعيم كمتر ترسيدم. شروع كردم به پذيرفتن خودم و بقيه همانطور كه هستند. شروع كردم به نجنگيدن براى تغيير دادن آدمها. راهم را و خودم را از بالاتر ديدم. ديدم كه دارم به تركستان مى روم.
 زن شدن رونديست كه هر روزش هيجان انگيز است. هنوز حواسم هست. وقت تمام لحظه هايش حواسم هست كه چه فرق دارد با قبلش. چه پختگى زنانه ى خوبى است كه مى شود زير سايه اش نشست و عرق را با فانتا يا هر كوفت دم دست سر كشيد و در مستى ملايم به آدم روبرو زل زد. چه خوب است كه بتوانى آدمهايت را بپذيرى با تمام عيبهاى روشنشان. چه خوب است كه توى ذهن طبقه بندى منظمى دارى از اتفاقها و روزها. چه خوب كه مى فهمى هيچ چيز و هيچ كس در اين دنيا ارزش جنگيدن ندارد مگر خودت. مگر بجنگى كه بتوانى خودت باشى. 
زن شدن آسان نيست. دختر بودن، ساده و شيرين و صميمى بودن به اميد روزهايى كه نجات دهنده اى از عرش اعلا مى رسد، البته آسانتر است. 
ته ته اش اما واقعيت ديگر دهانم را تلخ نمى كند. باورم اين است كه  "نجات دهنده در گور خفته است" و اصلا از اولش هم نجات دهنده اى در كار نبوده و چه حيف از سالهايى كه در جستجوى موهوم خوشبختى از دست رفته.
آنقدر از نصيحت بيزارم كه خفه خون مى گيرم جلوى دخترهايى كه دارند سالهاى عمرشان را به هر دليلى به باد مى دهند. 
هر كسى بايد سرش را به سنگهاى خودش بكوبد. اما كاش مى شد مثل پيشگويى كه با اشتياق به فالش گوش مى دهند، دستم را بكشم كف دستشان و بگويم احمق جان، پاشو و برو زندگى كن. از همين امروز. يك جايى وقتى كه زن شدى برمى گردى و دلت مى خواهد دخترى را كه آنقدر اشك بيهوده مى ريخت و منتظر عشق بود كه قلبش را پاره كند با بيل آنقدر بزنى كه بميرد. 
***
پ.ن. "حيف از آن عمرى كه با من زيستم."

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more