▫️روز سى ام - انتخابات یا کنکور سراسری؟ مساله این است.

روى تقويم روى ميز دفتر، روزها را شمرده‌ام تا كنكور تا چله پيشين را علامت بزنم و حالا مثل آينه دق جلوى رويم است. قرار بود سه روز مانده باشد تا كنكور ولى الان سه روز مانده تا انتخابات رياست جمهورى. پسر اردوى مطالعاتى را يك خط در ميان مى‌رود. مشاور استعفا داده يا اخراج شده. مانده‌اند بى مشاور و زور بقيه عوامل مدرسه نمى‌رسد، پسرها را آنجا نگه دارند و حالا نصف بيشتر بچه‌ها اردو نمى‌روند. يكشنبه بعد از اردو با هم رفتيم براى خريد خانه. بچه‌ام قند است. اگر ازش نخواهى درس بخواند، بهترين معاشر جهان است. كمك مى‌كند. نمك مى‌ريزد. از دلمشغولیهایش می‌گوید. همین بچه، هر روز برای رفتن به مدرسه بهانه می‌آورد. توی مدرسه کسل است و مدام دنبال فرار. تقصير مدرسه است يا درس يا من، نمى‌دانم. بهرحال ميوه خريديم و سبزيجات و گردو و روغن و تخم‌مرغ و آمديم توى ماشين. خيال بافتيم براى روزهاى پيش رو. توى خانه كمك كرد تا كيسه‌هاى خريد را جابجا كنيم. بعد رفت دنبال بازى. من ماندم و گربه‌هاى كچلم و فكر شام. خيال بافتم كه اگر فقط سه روز مانده بود تا كنكور چقدر خوب بود. خيالم از هم گسيخت و من نشستم به تماشا. ١٦ روز مانده تا كنكور. چله من يك چيز بى‌ربطى است همان وسط. شايد هم كش دادمش تا كنكور. براى امروز فقط همين… شيدا ٥ تير ١٤٠٣ @Mrs_Shin

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more