میخچه


هميشه وقتى حرف ميخچه مى‌شد، چيزى را مثل ميخ تجسم مى‌كردم كه عمودی رفته در عمق پا، مثل يك ميخ واقعى. اولين ميخچه، چنان جان به سرم كرد و چنان مقاومتى در برابر همه روشهاى درمانى غيرمهاجم نشان داد، كه ترجيح دادم بسپرمش به تيغ جراح.


خانم دكتر محجبه تپل و به غايت خوشرويى، بسم الله گفت و آمپول بيهوشى موضعى زد و چند دقيقه بعد يك تكه پوست باريك ضخيم و سفيد رنگ را روى گاز استريل گذاشت و نشانم داد. باورم نمى‌شد چيزى كه ماهها باعث لنگيدنم شده بود و آن همه درد داشت، فقط بافتى سفيد با ظاهرى معصوم بود كه بر خلاف تصورم افقى روى پوست پيش مى‌رفت. 


جراح مهارت داشت و سريع همه چيز تمام شد. من با دو تا بخيه سياه برگشتم خانه كه ده روز بعد بابا برايم كشيد و آن لنگيدن طولانى فراموشم شد. 


مدتى بعد يكى از همين ميخچه‌هاى به ظاهر معصوم را قبل از اينكه افقى بخزد توى پوستم و جان به سرم كند، در ابتداى تشكيل شدنش با چسب ميخچه نابود كردم. 


سومى اما خورد به گرفتاريهاى انتخاب رشته و سنگينى فشار كار و تا چشم بهم بزنم خزيد و رفت و شد يك ميخ سفيد افقى چسبيده به پوست تنم و راه رفتن را سخت كرد. مى‌ديدم كه دارد مى‌خزد در تنم و كارى از دستم برنمى‌آمد. 


چند روز پيش با چسب افتادم به جانش و آرام آرام نصف بيشترش را از پوست درآوردم، بعد خستگى و درد مانع ادامه كار شد. خوابيدم و صبح ديدم آن قسمتى كه هنوز به پوست چسبيده خشك شده و راست راستى تبديل شده به يك ميخ عمودى در كف پاى من. 


حالا امروز با ميخى به پايم، ميخى در مغزم*، به جنگ روز پیش رو می‌روم. تا جایی که میخ وا بدهد یا من وا بدهم این جنگ ادامه دارد. 


شیدا

۴ مهر ۱۴۰۳





*اشاره به شعر شاملو

«چراغى به دستم

چراغى در برابرم

من به جنگ سیاهی مى روم.»


Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more