مرخصی زایمان


انگار دوباره زاییده باشمش، ولو شده‌ام روی مبل. شکلات فندقی می‌خورم كه انرژى از دست رفته را جبران كرده باشم. توان راه رفتن ندارم. حتى توان حرف زدن يا توان فشار دادن آن دگمه كوچك روى ريموت تلويزيون. هيچ. فقط دراز كشيده‌ام. در دنياى مجازى كوچكم غرق شده‌ام. بچه‌ام كه همين ديروز زاييدمش، حالا دارد توى خانه مى‌پلكد. غذا سفارش مى‌دهد و با تلفن بلند بلند حرف مى‌زند. 



من انگار كه از هجوم يك لشگر ديوانه‌ساز جسته باشم، خستگى عجيبى دارم. حالم مثل حال وقتهاى بحرانى كودكى‌اش است. وقت مريضى يا حادثه. كه اول قوى و محكم ماجراى پيش آمده را مديريت مى‌كردم و بعد كه ماجرا به خير مى‌گذشت مى‌نشستم يك دل سير گريه مى‌كردم. الان نمى‌خواهم گريه كنم فقط مى‌خواهم از روى اين مبل خاكسترى نرم تكان نخورم. هيچ كارى نكنم. به هيچ مساله‌اى فكر نكنم. تا صد سال به هیچ چیزی فکر نکنم. فقط بنشينم و به روبرو نگاه كنم. به آسمان كه مى‌رود رو به تاريكى. به خانه‌ام كه آرام به نظر مى‌رسد. به گربه‌هايم، كه خوابيده‌اند. به بچه‌ام كه در اتاقش دارد ته‌مانده كودكيهايش را بازى مى‌كند. به خودم كه انگار يك دفعه خستگى ده ساله نشسته روى جانم. از بارى كه زمين گذاشته‌ام. از دوباره زاييدن. دوباره. بى آنكه مادرم كنارم باشد يا كسى برايم چشم روشنى بياورد و بپرسد اسم اين يكى را چه گذاشتى؟ 



احساس مى‌كنم هزار ساله‌ام. يكى بچه نامرئى كوچكم را در آغوش مى‌چرخاند و لالايى تركى برايش مى‌خواند. گربه كوچكتر بیدار می‌شود. مى‌فهمد كه چيزى در من ته‌نشين شده. يارِ غارِ مريضيهايم، مهربان كوچكم از كنارم تكان نمى‌خورد. مى‌خواهم بخوابم و خوابم نمى‌برد. همه حواسم از پس روزى كه گذرانده‌ام، هشيار است. 


گربه دماغ خيس كوچكش را مى‌زند به كف دستم. پر مى‌شوم از عشق. بچه ناموجود نامرئى‌ام خوابيده و صداى لالايى خاموش شده.


آسمان رفته رو به تاريكى. من هزار ساله‌ام و همزمان از نو به دنيا آمده‌ام. بار ده ساله را گذاشته‌ام زمين بالاخره. كودكى خودم را بغل مى‌كنم. گربه كنارم خوابيده و موهاى نرم تنش زانوى لختم را قلقلك مى‌دهد. نمى‌توانم تكان بخورم. همين امروز زاییده‌ام و حالا بايد  دراز بكشم.



شيدا

٢١ مهر١٤٠٣


t.me/Mrs_Shin

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more