معنای هفتم : آهستگی


بعد از گربه‌ها، آهستگی راهش را به خانه من باز کرد. چون گربه‌ها حتی اگر هفت نسل قبلشان هم در خانه زندگی کرده باشند، به طور غریزی تروماتایز هستند. یک حرکت ناگهانی کنارشان آنها را می‌ترساند. برای همین اگر بخواهی که آنها را نترسانی مجبوری آهسته حرکت کنی که صداها و حركات ناگهانى را كمتر كنى. 


من تا قبل از آن هيچوقت فكر نكرده بودم آهسته كار كردن فرقى با سريع كار كردن دارد. اما آرام و با تمركز انجام دادن هر كارى، انگار آن را از حالت وظيفه و اجبار خارج مى‌كند و چاشنى خوشايند بودن به آن اضافه مى‌كند. انگار غذاها و سالادهاى آهستگى خوشمزه‌ترند. انگار ظرفهايى كه به آهستگى مى‌شويم تميزتر مى‌شوند. انگار وقتى آهسته‌تر در خانه راه مى‌روم منظره پشت پنجره حرفهاى بيشترى براى گفتن دارد.


شايد هم جهان حرفهاى بيشترى براى گفتن دارد. فقط ما وقت نداريم بشنويمش…


شيدا

١٠ بهمن ١٤٠٣

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more

من هرگز مهاجرت نمي كنم ... من فرزند يك مهاجرتم

بحث داغ مهاجرت را كمابيش در وبلاگهاي دوستان دنبال مي كنم. بيشتر حرفهايي كه نوشته اند و خوانده ام حرفهاي بي ريشه نسل اول مهاجران است. اينها كساني هستند كه جوانند و با آرزوهاي بزرگي رفته اند و بيشترشان از فرداي اين قضيه - فرداي 20 يا 30 سال بعد - خبر ندارند. اما من فرزند يك مهاجرتم. مادر من 32 سال پيش به اين كشور مهاجرت كرد. شايد برايتان بد نباشد كه حرفهاي كسي از نسل دوم مهاجرت را بخوانيد. *** مهاجرت به نظر دلفريب مي آيد. نه به كشوري مثل ايران. به كشور گل و بلبلي مثل آمريكا. يا انگليس. سوييس يا هر جاي ديگر. اسم كشور فرقي نمي كند. كمي صورت مساله جابجا مي شود. همين. چيزي كه مهاجران جوان نمي دانند فرداي اين مهاجرتهاست... من معني تلخ مهاجرت را با تمام روحم لمس كرده ام. مهاجرت يعني اين كه عروسي هيچكدام از خاله هايت را نبيني. موقع تولد بچه هايشان آنجا نباشي. يعني شريك خنده ها و همراز گريه هايشان نباشي. مهاجرت يعني خبر مرگ دايي را از تلفن شنيدن. مهاجرت يعني مردن مادربزرگي كه 6 سال است او را نديده اي. مهاجرت يعني عمل سخت مادرت بدون اينكه به كسي گفته باشي. مهاجرت يعني سرطان خاله . مهاجرت يعني اين...
Read more