▫️«در حسرت درناها»

پسرم براى ورود به دنياى بزرگسالى عجله دارد. براى رانندگى، براى سر كار رفتن، براى دسته چك و قسط و هزاران چيز ديگر كه چسبيده پشت عناوینی به ظاهر دلچسب. پسرم نمى‌داند كه يك بار كه بزرگسال شدى، ديگر نمى‌توانى عقبگرد كنى به دنياى كودكى و نوجوانى. انگار جادوى كودكى با آن اولين گواهینامه، اولین بيمه، اولين كد سجام و سجاد و سخا و هزار چيز ديگر گرفتن مى‌شكند و بعد ديگر تا چشم مى‌گردانى بزرگسالى است. 


بزرگسالى از حالا تا آخر تا وقتى زنده‌اى. پسرم اين را نمى‌داند. پسرم فكر مى‌كند اگر دستش توى جيب خودش باشد و ماشين را به ميل خودش اين طرف و آن طرف ببرد، زندگى شيرين مى‌شود. پسرم از درس خواندن خسته است. 


من از بزرگسالى خسته‌ام. مى‌خواهم گواهينامه و كد بيمه و هزاران كد ديگر را تحويل بدهم و برگردم به خانه پدرى. به خانه‌اى كه در آنجا كسى ديگر، مسئول تامين امنيت و آرامش و غذاست. به نقطه اى از زندگى‌ام برگردم كه دارم درس مى‌خوانم و اين درس خواندن جديترین واقعيت زندگى است. برگردم كه به نقطه‌اى كه هنوز آينده، همه روشنى است و در آن خبرى از آسم كودكم، طلاق و صاحبخانه نيست. دنيا كوچك و گرم و قابل اعتماد است. 


اما یکی پشت سر من پل را ویران کرده است. حالا سالهاست كه يكى در دنيا را باز كرده و مرا هل داده وسطش و آنجا، چرخى كه هرگز نمى‌ايستد مرا با خودش مدام می‌چرخاند و خيلى وقتها، مكثى كوچك آرزو می‌شود. پسرم، در آستانه همين در ايستاده. جايى كه ديگر كوچكى و گرما و امنيت در هجومِ دنياى بزرگسالى ناپديد مى‌شود و من، به اشتياقش نگاه مى‌كنم. پرنده كوچكم، آماده پرواز مى‌شود و من، مى‌خواهم بالهاى خسته و شكسته و كهنه‌ام را ببندم و يك گوشه بنشينم. خسته از پرواز، روبروى باد، اين همه سال… و احتمالا همین که از سرم گذشته و می‌گذرد زندگی بوده و هست. 


شیدا

۱۶ فروردین ۱۴۰۳


@Mrs_Shin

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که
Read more

- نادر شاه شاهان و گذشته های من

  کاش می‌شد آدمیزاد طوری زندگی کند که وقتی به گذشته‌اش نگاه می‌کند، بلاهتهایش اینجور توی ذوق نزند. من نمی‌دانم تا کی هنوز از دست دختر جوانی که بودم و انتخابهای ابلهانه‌اش عصبانی خواهم بود.   مشهد بودیم. دقیقا روبروی هتلی که برای ماه عسل رفته بودم. ماه عسل و مشهد... قطعا انتخاب من که نبود ولی مقاومتی هم نکرده بودم. عشق چنان کورم کرده بود که فرقی نمی‌کرد مشهد، کربلا، اورشلیم... من همه عمر ازدواجم و کمی قبلترش از اینکه در اماکن زیارتی حس خاصی نداشتم، کلافه بودم. معاشر با آدمهایی که از عظمت روح معصوم حاضر در مکان می‌گفتند خمیازه‌ام را مخفی می‌کردم. تنها مکان مقدس روی زمین که به من حس خاصی داد خود کعبه بود. کعبه به نظرم بی‌نظیر بود. اول اینکه کوچک بود، خیلی کوچک. تصاویر تلویزیونی به آدم این توهم را می‌دهد که کعبه خیلی بزرگ است و آن حیاط خیلی وسیع. اینطور نیست. کوچک است. سیاه. خالص. وسط حیاطی با سنگفرش سفید نشسته و آن حیاط و آن مسجد با برجهای بلند وحشتناک احاطه شده است. همین کوچک بودنش را تشدید می‌کند. مهمترین مکان
Read more