روز چهلم - «لحظه دیدار»

چله سبکی تمام شد بدون اینکه سبکی بیاورد. هوا و حالم همانطور سنگین ماند که ماند. تنها نقطه امیدبخش روزها، دیدار جمعی با دوستان این صفحه است که فردا اتفاق خواهد افتاد. راستش اولين بار است كه يك قرار جمعى را خودم ساماندهى كرده‌ام. تا حالا هر بار تعدادى از دوستان ناديده را ديده‌ام يا در خانه دوستانم بوده يا در قرارهاى تكى. اين بار بالاخره بعد از ٢٢ سال نوشتن پياپى ( كه ٢٠ سالش در همين روزنگار خانم شين با همين اسم و همين نشانى بوده) اولين بار است كه قرارى گذاشته‌ام. وسطهاى شلوغى كنكور و دويدنهاى پارسال به خودم وعده داده بودم كه اگر از اين ديار وحشت به سلامتى گذشتم* اين قرار را به خودم هديه بدهم. كه گذشتيم و كمى هم طوفان بعد از آن فرو نشست و طوفانهاى جديد به پا شد. 


تولد روزنگار خانم شين، ٢٢ شهريور ماه ١٣٨٣ است. تولد خود خانم شين البته دو سالى قبل از آن در وبلاگ روزنگار خانم شين و آقاى الف است كه ديگر وجود ندارد. هنوز هم بعد از ٢٠ سال پلتفرم وبلاگ براى من جذابترين نوع نوشتن است. نوشتن اين وبلاگ مسير زندگى مرا هميشه و هر لحظه رو به بهبود برده است. دوستانى به من داده و مى‌دهد كه واقعا بهترين بوده‌اند و تجسمى از زندگى‌ام بدون آنها و بدون نوشتن ندارم. 


وقتی به سوال بى ربط« چرا در قالب وبلاگ می‌نویسی» جواب می‌دهم می‌گویم چون وبلاگ با همه انواع نوشتنها فرق دارد. ارتباط مستقيم با مخاطب را دارد و اگر نبود من كجا خودم را مى‌شناختم. كجا خودم را حلاجى مى‌كردم و كجا دستم را بند مى‌كردم كه به راهم ادامه بدهم و بهترين دوستان جهانم را از كجا پيدا مى‌كردم؟ همه اينها را وبلاگ و نوشتن مستمر به من داده و مى‌دهد. 


از شما هم ممنونم كه به سر پا ماندن خانم شين كمك كرده‌ايد و خيليهايتان سالهاى سال با من همراهى كرده‌ايد و مرا از روزهاى قبل از مادر شدن، قبل از جدايى و قبل از گياهها و گربه‌ها مى‌شناسيد. از شما كه در اين دريچه روبروى من بوده‌ايد و با حضورتان نوشتن مرا تكميل كرده‌ايد.


چله رهايى را با سپاسگزارى تمام مى‌كنم. به اميد اينكه باد بيايد. اين سنگينى توى آسمان و قلبهايمان را هم ببرد و فقط خاطره‌هاى خوش را به جا بگذارد. به امید دیدار آنها که فردا قرار است ببینم و بقیه که شاید روزی دیگر جایی دیگر با هم روبرو شویم.


شيدا

٥ دى ماه ١٤٠٣



*اشاره به این بند


 «گر از این دیار وحشت 

به سلامتی گذشتی

به شکوفه‌ها به باران 

برسان سلام ما را»


شفیعی کدکنی


پ.ن. آدرس ثابت و قدیمی و هنوز موجود روزنگار خانم شین طبعا Mrsshin.blogspot.com است که هنوز هم به روز می‌شود. قدمت کانال تلگرام دارد می‌شود ۸ سال 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more