روز هفدهم : شعف تکرار دانسته

وقتى كه من بچه بودم و نوجوان و جوان، خيلى كتاب مى‌خواندم. شايد روزى ١٠٠ صفحه كتاب مى‌خواندم و اطرافيان را با درخواست خريد كتاب كلافه مى‌كردم و كتابخانه پر و پيمان و مفصلى هم داشتم. منتها شيوه كتاب خواندنم اصلا متعارف نبود. اگر موضوع يك كتاب خيلى هيجان‌انگيز بود، چند فصل مى‌رفتم جلوتر تا ته و توى ماجرا را در بياورم و بعد برمى‌گشتم دوباره فصل قبل را مى‌خواندم. هميشه هر كتاب را حداقل ٢ بار مى‌خواندم. بار اول تند و سريع و بى‌دقت كه فقط بفهمم ماجرا چه مى‌شود. بار دوم با حوصله تا داستان را خوب بفهمم. 



حالا با سريالها مثل كتابها رفتار مى‌كنم. چيزى كلافه‌ام كند مى‌روم چند اپيزود بعدتر را چك مى‌كنم ببينم ماجرا ختم به خير شده يا نه. خيلى در بند هيجان داستان نيستم و به ندرت سريالى مرا ميخكوب كرده كه بمانم و تكان نخورم از روبرويش و به همان ترتيبى كه هست و بود ببينمش. دليلش چيست؟ نمى‌دانم. كشش هيجان اضافه ندارم انگار. نه الان، قبلا هم نداشتم. دلم مى‌خواهد بدانم و بعد توى مسير دانسته آرام قدم بردارم. تكرار به من شعفى راستين مى‌دهد. بله اين اپيزود درست است كه با چاقو خوردن يكى از شخصيتهاى اصلى تمام شده اما خيال من راحت است كه كسى قرار نيست بميرد و يا اگر قرار باشد بميرد من پيشاپيش به سوگش نشسته‌ام. 


چه مى‌دانم. هركسى به شكلى خوش است ديگر. من با دانسته‌هايم خوشترم انگار و با ناشناس و ندانسته آنقدرها به هيجان نمى‌آيم. بنده راههاى امن خودم هستم و غذاهايى كه مى‌دانم خوشمزه خواهند شد و سريالى كه مى‌دانم آخرش لبخند خواهم زد. 


شیدا

۱۰ آذر ۱۴۰۳ 


پ.ن. دیروز یادداشت ننوشتم و‌ هیچ کس حواسش نبود! 

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more