▫️روز نوزدهم - قانون

ناخنهاى رنگى سنگين را برداشته‌ام. برگشته‌ام به دستهاى پير و لاغر قشنگ خودم. طبيعى مثل درختى. روييده بر لب جويبارى كه رد زمان روى تنه‌اش مانده. اين دستها يك عمر زندگى مرا اداره كرده‌اند. یک عمر روی کلیدهای ماوس و کیبورد دویده‌اند تا نان من و بچه‌ام را بدهند. تا نگذارند به خاطر نان، جانم را بدهم و تسلیم بمانم. اين دستها كودك مرا بزرگ كرده‌اند. اين دستها براى من و خانواده‌ام غذاهاى خوش آب و رنگ پخته اند. اين دستها ساليان سال نوشته‌اند تا من خودم را لابلاى سطور نوشته‌هايشان پيدا كنم. 


دستهای من، گاهی هوس می‌کنند به هیات دستان دیگری در بيايند. آن ديگرى كه حتى ديگر هيچكداممان - نه من و نه دستهايم - فريبش را نمى‌خوريم. آن دیگری که ناخنهای بلند مرتب رنگی دارد و نوک انگشتهایش پر از خراش نیست. من مى‌دانم كه خوابى كه زندگى براى من ديده همين بوده. همين كه هستم. همين زنى كه دويده، دويدن را بلد بوده و افسار زندگى‌اش را توى دستش گرفته بهرحال و به هر قيمتى و حالا ديگر هيچ رنگ و لاك و كاشتى نمى‌تواند رد گذر زمان را روى دستهایش پنهان كند. 


اين دستها حداقل دو هزار روز دستهاى كوچك كودكى را توى خودشان نگه داشته‌اند و هى زده‌اند به آب سرد و گرم. اين دستها بيش از هفت هزار بار غذا درست كرده‌اند براى ما. اين دستها، نقشه‌هاى زيادى را كشيده‌اند روى كامپيوتر از خانه‌هايى كه بعد باليده. ساخته شده و حالا براى كسانى "خانه من" شده. اين دستها حداقل ٩٠٠٠ روز پيچيده دور فرمان ماشين. مرا از اين طرف شهر رسانده به آن طرف شهر. اين دستها هزاران روز هزاران كيسه‌ خريد را جابجا كرده. بارهاى سنگينتر از توان خودش را برداشته. برداشته بهرحال. 


من به دستهايم افتخار مى‌كنم. به دستهاى پير و قشنگ و لاغرم با آن خراشهاى ريز كه بخشى از اثر انگشتهاى من شده‌اند. با رد سنگين گذر زمان بر روى آنها كه حالا ساده و طبيعى، روى دامنم جا خوش كرده‌اند. دستهاى زنى كه از زندگى كردن نمى‌ترسد. از رفتن توى دهان شير نمى‌ترسد. از چرخاندن چرخ زندگى‌اش، از تنها بزرگ كردن بچه‌اش نمى‌ترسد. اما از نااميدى مى‌ترسد. از قوانين سياه مى‌ترسد. از اينكه سياهى روى خانه‌اش، شهرش، كشورش بيفتد مى‌ترسد. از اينكه ديگر نتواند به زبان فارسى زندگى كند مى‌ترسد. از خوابهايى كه براى او و نيمى از جمعيت كشور ديده‌اند مى‌ترسد. اين زن نمى‌ترسد و مى‌ترسد. اين زن، همانطور كه به دستهاى بى‌رنگش روى دامنش نگاه مى‌كند فكر مى‌كند به تكه تكه كردن همه سياهيهاى جهان. تا جايى كه دستهايش، دستهاى پير و لاغرش جان داشته باشد و بعد مردن. آنطور مردنى كه سزاوار زنى باشد كه جرات زندگى كردن داشته. 


شیدا

١٢ آذر ١٤٠٣

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

حجم کوچک دلنگرانیهای آینده

روی صفحه سیاه یک لکه سفید ، شبیه یک لوبیا . دستگاه سفید روی تنت سر می خورد و تصویر وضوح بیشتری می گیرد. بعد چیزی مثل یک ضربان را نشانت می دهند ، یک قلب کوچک در اولین تپشهایش ... هق هق که می کنی تصویر محو می شود ، لوبیای کوچک و ضربانش. تو می مانی و حجمی بزرگ از جنس شادی و اضطراب ، تنها ، با مردی بیگانه که دستگاهی سرد را روی شکمت می چرخاند. کسی از کسانی که دوستت می دارند نیستند و در بزرگترین کشوف زندگیت تنها تو هستی و حجم کوچک دلنگرانیهای آینده. اشکهایت را که پاک کردی ، از اتاق که بیرون آمدی به خاطر می آوری که قلبت در تپشهایش تنها نیست و لبخند می زنی.همین.
Read more