ما ز بالاييم و بالا مي رويم

فقط براي تو مي نويسم. فكر مي كنم و فكر مي كنم. به روزها. به بهانه هاي كوچكم. به لحظه هايي كه مي سازم و مي گريزند از من. شايد اگر روزي مجراي جلوه خلقت بي نظيري بودي حرفم را بهتر درك مي كردي. لحظه خالص عشق. موجودي كه در بطن توست ، از تو هست و از تو نيست. شايد منصفانه نباشد. مردها راهي براي اين تجربه ندارند.اما هر زن ساده روستايي كه گاوش را به چرا مي برد، راهي براي اين تجربه دارد.امروز اما به چيز ديگري فكر كردم. به چيزي كه چشمهايمان را بسته ايم به رويش. مهم اين نيست كه چگونه مي بينيمش. مهم اين است كه براي ديدن نور چشمهايمان را بسته ايم. همين و بس.هر چه هست روزمره است و روزمرگي پر است از تاريكي و نگراني و بيماري. نبايد اينطور باشد. ما از نوريم. ما هر كدام شعاعي از نوريم. در اين دنيا تنها نيستيم. براي ادامه تاريكي به دنيا نيامده ايم. براي اين آمده ايم كه شايد جلوه اي از نور باشيم. شايد بدرخشيم نه مثل خورشيد - كه نمي توانيم حتي نگاهش كنيم - اما ماه كه مي توانيم باشيم؟ در اين دنياي نگرانيهاي كوچك سرگرداني تا كي؟ آيا براي همين آفريده شده ايم؟ براي تكرار؟

تكرار نمي بينم خلقتم را. من كه روزي در تجربه خلقت به گونه ناچيزي شريك شده ام ، خلقتم را تكرار نمي بينم. كسي در درون من بود كه نمي دانستم كي پايش تشكيل شده يا قلبش. اما بود و با نظمي بي نظير تكثير مي شد و رشد مي كرد و من فقط مجراي آفرينشش بودم. لحظه اي كه براي اولين بار سينا را به آغوش من دادند ، لحظه اي كه شيري كه نمي دانم از كجا از وجودم جاري شد ، چيزي را احساس كردم كه هرگز احساس نكرده بودم. من در آن لحظه يگانه بودم. در آن لحظه - ميان درد وحشتناك جراحي - ديگر درد نداشتم. اصلا ديگر جسم نداشتم كه درد داشته باشم. فقط آغوشي بودم براي موجود كوچكي كه فرستاده بودنش تا مراقبش باشم. مراقبش هستم. اما رسالت من ، فقط اين نيست.

من آمده ام كه رشد كنم. كه قد بكشم. كه ياد بگيرم از بين تاريكيها نور را ببينم. كه خدا را در چيزهاي كوچك ببينم. من آمده ام كه مثل يك گياه رو به خورشيد بچرخم. مهم نيست كه عمر من كوتاه است و راه دور. مهم اين است كه من رو به رشد باشم. من شعله اي باشم - شايد كوچك - اما باشم. كه روشن كنم. كه معني ببخشم. خلقتي با اين كمال بيهوده نمي تواند باشد. نيامده ام كه بچرخم در دنيا و هي سرم بخورد به سنگ و هي بيمار شوم و دارو و جراحي. نيامده ام كه فقط همانها را تجربه كنم كه صدها ، هزارها و ميليونها نفر پيش از من تجربه كرده اند.

من دو راه كوچك يافته ام براي باز كردن راه. دستت را به من مي دهي؟ همراهم مي آيي؟

شين تو

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

معنای هشتم: پنجشنبه‌ها

تازه ازدواج كرده بودم و آن موقع يك خانه بزرگ كرايه كرده بوديم و كف خانه سراميك سفيد سفيد بود. به مانا مى‌گفتم «من هر پنجشنبه خانه را تميز مى‌كنم.» مانا مى‌گفت «اولش هفته‌اى يه باره بعد مى‌شه دو هفته يه بار و … » خانه بزرگ بود. براى دو نفر خيلى بزرگ بود. من اصلا در خانه پدرى دست به سياه و سفيد نزده بودم. مادرم مرا مثل يك پرنسس بزرگ كرده بود. انگار كه من براى چيزى مهمتر از برق انداختن سراميك سفيد كف خانه و غذا درست كردن ساخته شده باشم.  سرنوشت نظافت آن خانه همان شد كه مانا گفت. اما بهرحال خانه‌اى كه تويش بچه نباشد آنقدرها هم كثيف نمى‌شود. اكس به شدت آدم مرتبى بود و در مقابل مرتب بودن او، من بودم كه شلخته به نظر مى‌رسيدم. در نتيجه خانه فقط خاك مى‌گرفت و آن هم آنقدرها مهم نبود.  اما آيينى كه تا قبل از بچه‌دار شدن با شدت و حدت ادامه‌اش دادم، آيين سبزى خريدن پنجشنبه‌ها بود. از سر كوچه خانه‌مان در كوى بهشت ديباجى تاكسى مى‌گرفتم تا سه راه نشاط. نيم ساعتى توى صف سبزى فروشى مى‌ايستادم بعد با دسته بزرگ سبزى برمى‌گشتم خانه. سفره پهن مى‌كردم جلوى تلويزيون. يك فيلم تكرارى مى‌گذاشتم و س...
Read more