یک غذای سبز

کوکوی کدو و قارچ دو مدل دستور دارد.یکی خوشمزه تر است. یکی سالمتر. من هر دو را برایتان می نویسم.

خوشمزتر :

1) قارچ را خرد کنید. توی ماهیتابه بریزید و بگذارید که آبش کشیده شود. – توجه اینکه در این مرحله هیچ نیازی به اضافه کردن روغن یا کره ندارید. همین که بالای سرش باشید و هر از گاهی هم بزنید ته نمی گیرد و کم کم آب می اندازد. وقتی آبش کشیده شد از ماهیتابه خارج کنید و کنار بگذارید.

2) کدو را رنده کنید. پیاز را هم خرد کنید. با هم توی ماهیتابه بریزید تا کمی از آب کدو و پیاز کشیده شود. – این مرحله هم بدون روغن عملی است. بالای سرش باشید و مرتب هم بزنید تا ته نگیرد. همین که کدو کمی حالت خشکی به خودش بگیرد کافی است. از ماهیتابه خارج کنید و کنار بگذارید.

3) قارچ و کدو و پیاز را با هم قاطی کنید. یک قاشق آرد سفید اضافه کنید. کمی زردچوبه کمی فلفل و کمی نمک بزنید. حداقل دو عدد تخم مرغ رویش بشکنید. – برای تشخیص کافی بودن میزان تخم مرغ کوکو به غلظتش نگاه کنید. اگر خیلی غلیظ بود یک تخم مرغ دیگر اضافه کنید. همه مواد را با هم هم بزنید.

4) اگر از این ماهیتابه های دردار داشته باشید این کوکو را می توانید با یک قاشق غذا خوری روغن که در دو مرحله اضافه می شود بپزید. یک قاشق مرباخوری را اول کار بریزید و بعد کوکو را رویش بریزید. یک قاشق مرباخوری هم بعد از اینکه کوکو را برگرداندید.

سالمتر :

1) قارچ را درشت درشت خرد کنید. کدو و پیاز را هم حلقه حلقه خرد کنید. همه را بخارپز کنید.

2) سبزیجات پخته را با یک قاشق آرد سوخاری و همان ادویه های بالا و تخم مرغ مخلوط کنید.

بقیه مراحل مثل قبلی


خانم شین آشپزباشی


پ.ن. بلندیهای بادگیر ... نبود؟

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

معنای هشتم: پنجشنبه‌ها

تازه ازدواج كرده بودم و آن موقع يك خانه بزرگ كرايه كرده بوديم و كف خانه سراميك سفيد سفيد بود. به مانا مى‌گفتم «من هر پنجشنبه خانه را تميز مى‌كنم.» مانا مى‌گفت «اولش هفته‌اى يه باره بعد مى‌شه دو هفته يه بار و … » خانه بزرگ بود. براى دو نفر خيلى بزرگ بود. من اصلا در خانه پدرى دست به سياه و سفيد نزده بودم. مادرم مرا مثل يك پرنسس بزرگ كرده بود. انگار كه من براى چيزى مهمتر از برق انداختن سراميك سفيد كف خانه و غذا درست كردن ساخته شده باشم.  سرنوشت نظافت آن خانه همان شد كه مانا گفت. اما بهرحال خانه‌اى كه تويش بچه نباشد آنقدرها هم كثيف نمى‌شود. اكس به شدت آدم مرتبى بود و در مقابل مرتب بودن او، من بودم كه شلخته به نظر مى‌رسيدم. در نتيجه خانه فقط خاك مى‌گرفت و آن هم آنقدرها مهم نبود.  اما آيينى كه تا قبل از بچه‌دار شدن با شدت و حدت ادامه‌اش دادم، آيين سبزى خريدن پنجشنبه‌ها بود. از سر كوچه خانه‌مان در كوى بهشت ديباجى تاكسى مى‌گرفتم تا سه راه نشاط. نيم ساعتى توى صف سبزى فروشى مى‌ايستادم بعد با دسته بزرگ سبزى برمى‌گشتم خانه. سفره پهن مى‌كردم جلوى تلويزيون. يك فيلم تكرارى مى‌گذاشتم و س...
Read more