◽️روز بیست و ششم: نهنگ هم نشدیم!

از صفحه قطعی برق روی سامانه اسکرین شات گرفتم و فرستادم توی گروه. رییس هیات مدیره تشکر کرد و گفت می‌شود این وظیفه من باشد و من هر هفته برنامه قطعی برق را بفرستم که در گروه ساختمان اطلاع‌رسانی شود؟



گفتم بله. مشکلی نیست. چون من هر هفته و بعضا هفته‌ای چند بار چک می‌کنم که بتوانم برای کار دفتر و برای خانه برنامه‌ریزی کنم. چون این برنامه لعنتی خیلی لعنتی گاهی هم عوض می‌شود آن وسطها. برای دفتر چک می‌کنم برای اینکه قرارهای کاری و برنامه تحویل نقشه‌ها را بشود هماهنگ کرد و برای خانه، تا بشود صدمات ناشی از قطع و وصل پر نوسان برق را به حداقل رساند. بنابراین قبل از قطع شدن برق و ساعت لعنتی موعودش، مودم را خاموش می‌کنم. محافظ مودم و‌ محافظ تلویزیون را هم همینطور و چک می‌کنم که هیچ وسیله‌ای در حال کار کردن نباشد. 


بعد فکر کردم چرا باید چک کردن این سامانه که زنگی بوده و برعکس بهش نام کافور داده‌اند بشود بخشی از زندگی. اصلا چرا باید من خودم را با ساعتهای قطع برق و قطع آب و قطع اینترنت و قطع جهان تطبیق بدهم؟ اصلا چرا اینقدر منعطف و تطبیق‌پذیرم در این موضوعات؟ 


چرا به جای اینکه داد بزنم و فکر کنم که این زندگی کردن نشد، خودم را تطبیق می‌دهم. فکر کردم مثل سوسکهایی که از بمباران اتمی جان سالم به در برده‌بودند، ما مردم ایران هم می‌توانیم یک کیس مطالعاتی باشیم برای جهان اول. عنوان مطالعه‌شان را هم بگذارند. «لعنتی‌های ناامیدنشوی ادامه‌دهنده در هر شرایط» و بعد بیایند سیم بکشند و موجهای مغز من فلک‌زده و هم‌وطنهایم را بررسی کنند که دقیقا چه می‌شود که یک موجودی در این میانه آلودگی و گرما و بی‌آبی و بی‌برقی هنوز این همه اشتیاق به زندگی دارد و زندگی می‌کند و سامانه برق من شده آدرس پر مراجعه اکسپلوررش و مدام هم به همه یادآوری‌اش می‌کند؟ اصلا چرا و چطور ادامه می‌دهد و نهایت اعتراضش این است که چرا عنوان صفحه هست «خاموشی‌های من» و اداره برق هم با هزار منت اسم صفحه را تغییر بدهد به «برنامه خاموشی» و آخرین نسل انسان معاصر منعطف کم‌توقع این سرزمین ته دلش غنج برود که خواسته من دیده و شنیده شد. 


فکر می‌کنم و این را واقعا جدی بهش فکر می‌کنم که وقتی این نسل سخت‌جان بهرقیمت امیدواری که الان در میانه زندگیشان هستند، بمیرند و تمام شوند، حاکمان این سرزمین شوکه خواهند شد. چون نسل بعد نه روادار است نه منعطف و نه می‌فهمد و نه خودش را تطبیق می‌دهد و نه دلیلی برای فهمیدن و تطبیق خودش می‌بیند. 


کاش می‌شد مثل نهنگ‌ها دسته‌جمعی خودکشی کنیم و جامعه را از آفت انعطافمان و چک کردن سامانه برق من و کوفت و زهرمار من  راحت کنیم.


شیدا

۲۰ مرداد ۱۴۰۴


t.me/Mrs_Shin

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

معنای هشتم: پنجشنبه‌ها

تازه ازدواج كرده بودم و آن موقع يك خانه بزرگ كرايه كرده بوديم و كف خانه سراميك سفيد سفيد بود. به مانا مى‌گفتم «من هر پنجشنبه خانه را تميز مى‌كنم.» مانا مى‌گفت «اولش هفته‌اى يه باره بعد مى‌شه دو هفته يه بار و … » خانه بزرگ بود. براى دو نفر خيلى بزرگ بود. من اصلا در خانه پدرى دست به سياه و سفيد نزده بودم. مادرم مرا مثل يك پرنسس بزرگ كرده بود. انگار كه من براى چيزى مهمتر از برق انداختن سراميك سفيد كف خانه و غذا درست كردن ساخته شده باشم.  سرنوشت نظافت آن خانه همان شد كه مانا گفت. اما بهرحال خانه‌اى كه تويش بچه نباشد آنقدرها هم كثيف نمى‌شود. اكس به شدت آدم مرتبى بود و در مقابل مرتب بودن او، من بودم كه شلخته به نظر مى‌رسيدم. در نتيجه خانه فقط خاك مى‌گرفت و آن هم آنقدرها مهم نبود.  اما آيينى كه تا قبل از بچه‌دار شدن با شدت و حدت ادامه‌اش دادم، آيين سبزى خريدن پنجشنبه‌ها بود. از سر كوچه خانه‌مان در كوى بهشت ديباجى تاكسى مى‌گرفتم تا سه راه نشاط. نيم ساعتى توى صف سبزى فروشى مى‌ايستادم بعد با دسته بزرگ سبزى برمى‌گشتم خانه. سفره پهن مى‌كردم جلوى تلويزيون. يك فيلم تكرارى مى‌گذاشتم و س...
Read more