◽️روز بیست و‌ هفتم: بحران آب

امروز فقط ۱/۵ لیتر آب تازه برای آب دادن گلهای بالکن استفاده کردم. تا همین چند وقت پیش ۱۰/۵ لیتر هر روز صبح صرف آب دادن گلدانها می‌شد. بعد از اینکه دیگر مملکت نتوانست بحران آب را با ذکر اینکه «ایشالا گربه‌اس» به سیاق هر سال نادیده بگیرد، به فکر افتادم که در حد خودم کاری بکنم. 


من در کل آدم مُصرفی نیستم. دوش‌های کوتاه می‌گیرم و زیر دوش به مسائل و مشکلاتم که کم هم نیستند فکر نمی‌کنم. موقع مسواک و دست شستن هم آب را خیلی کم مصرف می‌کنم. 


بعد از باز کردن نوشابه برای خودم دیدم عوضش دارم روزی ۱۰ لیتر در پای این گلدانهای بالکن می‌ریزم که از بعد از جنگ خیلیهایشان سرحال نیستند. توده‌ای سبز و زرد و کم‌جان با علفهای هرز که دیگر نمی‌خواهم دستم را دور ساقه باریکشان حلقه کنم و بیرونشان بکشم. 


برای اینکه کاری کرده باشم ۴ تا گلدان بزرگ و ۱ گلدان کوچک را از دور مصرف خارج کردم. خداحافظ ریحانها و گشنیزهای کم‌جان من و اطلسی‌هایی که در بهترین حالت بهار سال بعد دوباره خواهم دید. بعد شروع کردم به جمع کردن آب خاکستری در طول روز. مثل آب حاصل از شستن میوه‌ها.


حالا بعد از یکی دو هفته تمرین مصرف آب برای بالکن را به یک دهم قبل رسانده‌ام. حتی روز شستن بالکن آب حاصل از آب کشیدن ظرفها را جمع کردم و بالکن را شستم هیچ اتفاق خاصی هم نیفتاد. 


روزهایی که مثل امروز موفق می‌شوم آب کمتری مصرف کنم، در دلم شادی کوچکی حس می‌کنم. 


پسرم این تلاشهای مذبوحانه من را - مذبوحانه به زعم خودش- مسخره می‌کند. به نظر پسرم صرفه‌جویی من بی‌تاثیر است و فقط منظره خانه را خراب می‌کند. وقتی تخم‌مرغها می‌جوشاند به لج من آب را دور می‌ریزد و به اندوخته آب خاکستری من اضافه نمی‌کند. 


از نظر پسرم شادی کوچک وجود ندارد. 


شادی کوچک احمقانه است. شادی یا باید بزرگ و پرطمطراق و دهن‌پر‌کن باشد یا اصلا نباشد. خودش توی تیمِ «اصلا نباشد»ها من را که دارم سعی می‌کنم با پختن غذاهای جدید* و قلمه زدن گلدانها و ملاقات با دوستان اندک سلامت باقی‌مانده روانم را حفظ کنم، با نگاهی عاقل اندر سفیه نگاه می‌کند.


دانای خیلی دانای جاهل کوچک ۱۹ ساله‌ی من!


چه می‌شود گفت؟ 

به جای حفظ سکوت مومنانه/مادرانه‌ای که میراث قرن گذشته است برایش از ضرورت صرفه‌جویی آب حرف می‌زنم. می‌گویم اگر من ۱۰ لیتر در آب مصرفی روزانه‌ام صرفه‌جویی کنم و فقط ۱میلیون نفر در این شهر همین کار را انجام بدهند، مقدار آب صرفه‌جویی شده به چشم خواهد آمد. 


اما در قاموس پسر ۱۹ ساله من قطره قطره جمع نمی‌گردد که وانگهی دریا شود. قطره بی‌ارزش است چون قطره است و دریا هم از ازل تا ابد دریا بوده. من هم مورچه‌ای هستم در تلاش برای جابجایی کوه. 


قول می‌گیرم که از این به بعد آب تخم‌مرغهای جوشیده را برایم نگه دارد. پسرم با آن نگاه جوانِ همه‌چیز دان با اکراه قبول می‌کند. یک شادی کوچک به من هدیه داده. شادی کوچکم را در صندوقی مخفی پنهان می‌کنم و به بقیه روزم ادامه می‌دهم.


شیدا

۲۱ مرداد ۱۴۰۴



Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

معنای هشتم: پنجشنبه‌ها

تازه ازدواج كرده بودم و آن موقع يك خانه بزرگ كرايه كرده بوديم و كف خانه سراميك سفيد سفيد بود. به مانا مى‌گفتم «من هر پنجشنبه خانه را تميز مى‌كنم.» مانا مى‌گفت «اولش هفته‌اى يه باره بعد مى‌شه دو هفته يه بار و … » خانه بزرگ بود. براى دو نفر خيلى بزرگ بود. من اصلا در خانه پدرى دست به سياه و سفيد نزده بودم. مادرم مرا مثل يك پرنسس بزرگ كرده بود. انگار كه من براى چيزى مهمتر از برق انداختن سراميك سفيد كف خانه و غذا درست كردن ساخته شده باشم.  سرنوشت نظافت آن خانه همان شد كه مانا گفت. اما بهرحال خانه‌اى كه تويش بچه نباشد آنقدرها هم كثيف نمى‌شود. اكس به شدت آدم مرتبى بود و در مقابل مرتب بودن او، من بودم كه شلخته به نظر مى‌رسيدم. در نتيجه خانه فقط خاك مى‌گرفت و آن هم آنقدرها مهم نبود.  اما آيينى كه تا قبل از بچه‌دار شدن با شدت و حدت ادامه‌اش دادم، آيين سبزى خريدن پنجشنبه‌ها بود. از سر كوچه خانه‌مان در كوى بهشت ديباجى تاكسى مى‌گرفتم تا سه راه نشاط. نيم ساعتى توى صف سبزى فروشى مى‌ايستادم بعد با دسته بزرگ سبزى برمى‌گشتم خانه. سفره پهن مى‌كردم جلوى تلويزيون. يك فيلم تكرارى مى‌گذاشتم و س...
Read more