◽️روز هجدهم: از کرامات شیخ ما این است

یک وقتهایی که سر حوصله باشم می‌روم سراغ غذاهای غیرروزمره. آنهایی که توی لیست همیشگی‌ها نیستند و درست کردنشان حال بهتری می‌خواهد. 


یکی از چیزهایی که تازگیها و بعد از کشف کرامات شیخ‌مان «خمیر هزارلای شورینی» درست می‌کنم چیزی شبیه پیتزای کالزون است. 


‌خیلی آسان و راحت است و می‌توانید با درست کردنش دل خلق جهان را شاد کنید که بهرحال در این زمانه کار کمی نیست. 


اول خمیر هزارلای شورینی را از دو ساعت قبل بگذارید در دمای محیط. حواستان باشد هرگز قبل از دقیقه آخر  بسته را باز نکنید. چون موجود لوس و ننری است و فوری خشک می‌شود و ترک می‌خورد. 


مایه ماکارونی را به دلخواه آماده کنید. به جای مایه ماکارونی مخلوط سبزیجات هم می‌توانید استفاده کنید. مثلا هویج و پیاز و کدو و بروکلی و قارچ را تفت بدهید و ادویه بزنید به عنوان مواد داخلی. 


حالا کف سینی فر را کمی چرب کنید. خمیر لوس ننر را باز کنید توی سینی به آرامی. با دست کمی بازترش کنید ولی خیلی به این جانور فشار نیاورید چون واقعا ننر است و حرکاتش قابل پیش‌بینی نیست. 


اگر خمیر هزارلا را در ذهنتان - دقت کنید گفتم ذهن دست به چاقو نشوید- به سه تا مستطیل دراز تقسیم کنید، مایه ماکارونی را باید توی مستطیل وسطی بریزید. بعد پنیر پیتزا اضافه کنید و دو تا مستطیل کناری را به آرامی تا کنید روی لایه وسطی. حالا یک موجود ساندویچ مانند غول‌آسا دارید. 


رویه خمیر را با چنگال و آرام سوراخ غیر عمیق بزنید. (راستش نزدید هم نزدید، این مرحله قابل چشم‌پوشی است.) بعد زرده یک تخم مرغ را هم بزنید و بمالید روی خمیر. رویش کنجد یا سیاه‌دانه یا هرچی دوست دارید بپاشید و بگذارید نیم ساعت توی فر. پنج دقیقه آخر شعله بالا را با نظارت دقیق روشن کنید که برشته شود. بعدش هم دعا به جان من یادتان نرود.


زکات این غذای خوشمزه‌ای که یادتان دادم هم این است که شما هم یکی از کرامات خودتان را یادم بدهید. هم غذای دم‌دستی و هم فانتزی قبول است.


شیدا

۱۲ مرداد ۱۴۰۴

Popular posts from this blog

روز بیست و ششم : به غول چراغ جادو بگویید

عکس تولد پسر را با دایره محدودی از دوستانم به اشتراک گذاشتم. چند تایی نوشته بودند کاش دوباره 18 ساله می‌شدیم. آیا فقط منم که از تصور دوباره 18 ساله شدن هم می‌ترسم؟ فکر می‌کنم که وای. دوباره باید این راه رفته را از نو بروم. دوباره اشتباه. دوباره بن بستهای تاریک. دوباره و دوباره. چون آنقدر دایره اشتباهات باز و متنوع است که حتی اگر اشتباههای قبلی را هم مرتکب نشوی از اشتباه مصون نیستی. سنگهای بسیاری در مسیرهای بسیاری مانده که سرت را بکوبی به آن. برگردی از نو مسیری بسازی. یا برگردی اصلا از راه دیگری بروی.   به مادرم می‌گویم من سنگینی 47 سال زندگی روی کره زمین روی شانه‌هایم هست. حالا تو هی بگو جوانی. من احساس جوانی نمی‌کنم دیگر. مدتهاست. احساس پیری هم نمی‌کنم. احساس می‌کنم که 47 سال زندگی کرده‌ام و به اندازه 47 سال تجربه کسب کرده‌ام و اصلا به اندازه 47 سال بار هستی روی شانه‌های من سنگینتر شده. بعد تازه برگردم 18 سالگی؟ 30 سال دیگر لخ لخ کنم تا برسم به این کندی عمیق آرام؟ نه. نه. نمی خواهم.   به نظر من سالهای بالای 40 خیلی جذابتر از سالهای قبلش بود. تا اینجا که...
Read more

◽️اگر جنگ خوب بود…

نمی‌دانم روز عوض کردن ملحفه‌هاست یا نه. ملحفه‌ها را یک هفته در میان عوض می‌کنم. روبالشی‌ها را هر هفته. حالا روزش را گم کرده‌ام.  دیروز شازده پیغام گذاشته بود. گفته بود مادرم التماس می‌کند بیا. می‌گوید که نان خالی با آب می‌خوریم ولی تو بیا. به خاطر قطع شدن واتزاپ چند روزی از خانواده‌اش بیخبر بوده تا اینکه آمده سر پروژه. موقع بمباران زندان اوین همانجا بوده. گفته بود وحشتناک بود. خدا کند جنگ تمام شود خانم مهندس. اگر جنگ خوب بود که ما اینطور آواره نبودیم دور از مادر و پدر و زن و بچه.  آخر پیغامی که برایش می‌گذارم یک قطره اشک می‌ریزد روی گونه‌ام. می‌گویم شازده برای وطن خودم و برای وطن تو آرزوی صلح پایدار دارم. جنگ نفرین است. لعنت است.  ساعت ۷/۵ صبح دیروز رسیدم خانه. پرده‌ها را زدم کنار. شمعدانی‌ها در عزای نبودنم لابد، سراسر رخت زرد پوشیده بودند. در خانه خنک دور از آفتاب برای چه خودشان را نابود کرده بودند؟ گلدانشان را بردن بالکن و برگهای زرد و گلهای در غنچه خشک شده را چیدم. گلدانم شکل تهران بعد از جنگ شد. با دو شاخه زنده و برگها و گلها و غنچه‌های از دست رفته و تک و توک برگ جو...
Read more

معنای هشتم: پنجشنبه‌ها

تازه ازدواج كرده بودم و آن موقع يك خانه بزرگ كرايه كرده بوديم و كف خانه سراميك سفيد سفيد بود. به مانا مى‌گفتم «من هر پنجشنبه خانه را تميز مى‌كنم.» مانا مى‌گفت «اولش هفته‌اى يه باره بعد مى‌شه دو هفته يه بار و … » خانه بزرگ بود. براى دو نفر خيلى بزرگ بود. من اصلا در خانه پدرى دست به سياه و سفيد نزده بودم. مادرم مرا مثل يك پرنسس بزرگ كرده بود. انگار كه من براى چيزى مهمتر از برق انداختن سراميك سفيد كف خانه و غذا درست كردن ساخته شده باشم.  سرنوشت نظافت آن خانه همان شد كه مانا گفت. اما بهرحال خانه‌اى كه تويش بچه نباشد آنقدرها هم كثيف نمى‌شود. اكس به شدت آدم مرتبى بود و در مقابل مرتب بودن او، من بودم كه شلخته به نظر مى‌رسيدم. در نتيجه خانه فقط خاك مى‌گرفت و آن هم آنقدرها مهم نبود.  اما آيينى كه تا قبل از بچه‌دار شدن با شدت و حدت ادامه‌اش دادم، آيين سبزى خريدن پنجشنبه‌ها بود. از سر كوچه خانه‌مان در كوى بهشت ديباجى تاكسى مى‌گرفتم تا سه راه نشاط. نيم ساعتى توى صف سبزى فروشى مى‌ايستادم بعد با دسته بزرگ سبزى برمى‌گشتم خانه. سفره پهن مى‌كردم جلوى تلويزيون. يك فيلم تكرارى مى‌گذاشتم و س...
Read more